Κι ο τίτλος, εξηγείται:
Όχι, δεν θέλω να παραστήσω "κάτι".
Είχα πολλά "πράγματα" να πω, τα καθυστερούσα για "κατάλληλη στιγμή", φαίνεται, πως αυτή ήρθε τώρα.
Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τις συνεχόμενες παρατάσεις της ζωής μου, ενώ θα έπρεπε, βάση λογικής, να είμαι Φευγάτη, πολύ προ πολλού.
Και θυμήθηκα και μια αφιέρωση, πριν βγω στο "κλαρί" της δημοσιότητος.... (κι εννοώ τα βιβλία, γιατί εκεί προυπήρξα, κι όχι εδώ), μια φίλη, επειδή της έδειξα ένα ημερολόγιό μου και "κάτι" διάβασε, μού είπε:
"Μα εσύ, γράφεις σαν την Τάδε!"
Την άλλη μέρα, μού χάρισε ένα βιβλίο της Τάδε, κι η αφιέρωση έγραφε:
Στην Κατερίνα την Φευγάτη... κ.λ.π.
ΥΓ. Κλώτσησα, λίγο τότε, δεν καταλάβαινα και πολύ την έννοια του.
Η πολυδιασμένη, όμως, φίλη, μού εξήγησε και μετά
...................
........
ησύχασα!!!
Έπρεπε τώρα, να αλλάξω γραφή;
Κρύψ' τα Κατερίνα, μέχρι να σου πει η Μπίκα:
"Μα εγώ, για να γράψω αυτά που εσύ γράφεις σα νεράκι, πρέπει να διβάσω όλη αυτή την Βιβλιοθήκη μου και μάλιστα να την αντιγράψω!"
Κοίταξα, κι ήταν πολύ μεγάλη!
Κι εγώ, κρατούσα σακκούλες, μεγάλες και γεμάτες!
Τότε... (93; 94; Θα σε γελάσω.)
Δεν το πίστευε η Μεγάλη Δασκάλα!
Έψαχνε με τα γερασμένα χέρια της, έπαιρνε όποιο ημερολόγιο ή χαρτί ήθελε, κι έλεγε:
"θα μού διαβάσεις αυτό! Όχι, ότι θέλεις εσύ!"
και διάβαζα η καημένη...
Κι εκείνη, δεν μ' άφηνε να φύγω.
Κι είχα χτυπήσει διστατικά την πόρτα της...
Κουνάω κεφάλι.
Όχι, δε ζητάω, ουδεμία αναγνώριση.
Αν την ήθελα, θα έψαχνα κι αυτόν τον δρόμο.
Τον είδα με σαμαράκια, όμως, σαν τον Περιφερειακό μας, κι έκανα πίσω.
Θέλω στα μέτρα μου Κριτές. Αμόρφωτους και δουλεμένους, αλλιώς.
Έκανα ότι κάνουν όλοι.
Παπαγαλίζω, τραγουδώ, φωτογραφίζω.
Μεγαλώνω όμως, τα Έκτακτα παραμονεύουν, είδα ότι λείπει πολύ Ύλη απ' το κομμάτι της Πίστης μου και μαζεύτηκα εδώ,
σ' αυτή τη γωνιά, αλλάζοντας τίτλους, για να μη ξαναφύγω εύκολα, όσο ν' "αδειάσω". (Η ανάγκη των τίτλων, ήταν κι αυτός απ' τους λόγους που έφευγα.)
Ίσως μετά, να μην υπάρχει και λόγος Υπαρξής μου, στον αέρα.
Ίσως και Αλλού....
Από όνειρο κι αυτό το κατάλαβα.
Δεν γράφω "τυχαία" λοιπόν, ούτε από πολλές απανωτές συμπτώσεις.
Άλλος αποφασίζει, κι απ' ότι φαίνεται, με Οδηγούσε σε Άλλη Θέα... πολύ καιρό πριν, μέχρι να το εμπεδώσω, πως Εκείνη δικαιούμαι και μού αξίζει.
Οπότε, ας μην έχει τύψεις, κανένας, λοιπόν!
Όλα τα "εμπόδια¨της ζωής μου, είχαν τον Ιερό Σκοπό τους, οπότε, όλους, θα τους ευγνωμονώ.
Αυτά, κι άργησε ο γιος, ξεχάστηκα!
Υγ. Δεν κάνω διορθώσεις, ούτε που κοιτάζω πίσω, ποτέ, σε ότι έγραψα, εκτός, αν πρέπει, αν δω κάτι χοντρό. Ειδικά στις Ανώτερες αναρτήσεις, δεν διορθώνω.
...Όπως δε διορθώνεται και το παρελθόν, απλά, προχωράς.
Προ και χωράς!
Όχι, δεν θέλω να παραστήσω "κάτι".
Είχα πολλά "πράγματα" να πω, τα καθυστερούσα για "κατάλληλη στιγμή", φαίνεται, πως αυτή ήρθε τώρα.
Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω τις συνεχόμενες παρατάσεις της ζωής μου, ενώ θα έπρεπε, βάση λογικής, να είμαι Φευγάτη, πολύ προ πολλού.
Και θυμήθηκα και μια αφιέρωση, πριν βγω στο "κλαρί" της δημοσιότητος.... (κι εννοώ τα βιβλία, γιατί εκεί προυπήρξα, κι όχι εδώ), μια φίλη, επειδή της έδειξα ένα ημερολόγιό μου και "κάτι" διάβασε, μού είπε:
"Μα εσύ, γράφεις σαν την Τάδε!"
Την άλλη μέρα, μού χάρισε ένα βιβλίο της Τάδε, κι η αφιέρωση έγραφε:
Στην Κατερίνα την Φευγάτη... κ.λ.π.
ΥΓ. Κλώτσησα, λίγο τότε, δεν καταλάβαινα και πολύ την έννοια του.
Η πολυδιασμένη, όμως, φίλη, μού εξήγησε και μετά
...................
........
ησύχασα!!!
Έπρεπε τώρα, να αλλάξω γραφή;
Κρύψ' τα Κατερίνα, μέχρι να σου πει η Μπίκα:
"Μα εγώ, για να γράψω αυτά που εσύ γράφεις σα νεράκι, πρέπει να διβάσω όλη αυτή την Βιβλιοθήκη μου και μάλιστα να την αντιγράψω!"
Κοίταξα, κι ήταν πολύ μεγάλη!
Κι εγώ, κρατούσα σακκούλες, μεγάλες και γεμάτες!
Τότε... (93; 94; Θα σε γελάσω.)
Δεν το πίστευε η Μεγάλη Δασκάλα!
Έψαχνε με τα γερασμένα χέρια της, έπαιρνε όποιο ημερολόγιο ή χαρτί ήθελε, κι έλεγε:
"θα μού διαβάσεις αυτό! Όχι, ότι θέλεις εσύ!"
και διάβαζα η καημένη...
Κι εκείνη, δεν μ' άφηνε να φύγω.
Κι είχα χτυπήσει διστατικά την πόρτα της...
Κουνάω κεφάλι.
Όχι, δε ζητάω, ουδεμία αναγνώριση.
Αν την ήθελα, θα έψαχνα κι αυτόν τον δρόμο.
Τον είδα με σαμαράκια, όμως, σαν τον Περιφερειακό μας, κι έκανα πίσω.
Θέλω στα μέτρα μου Κριτές. Αμόρφωτους και δουλεμένους, αλλιώς.
Έκανα ότι κάνουν όλοι.
Παπαγαλίζω, τραγουδώ, φωτογραφίζω.
Μεγαλώνω όμως, τα Έκτακτα παραμονεύουν, είδα ότι λείπει πολύ Ύλη απ' το κομμάτι της Πίστης μου και μαζεύτηκα εδώ,
σ' αυτή τη γωνιά, αλλάζοντας τίτλους, για να μη ξαναφύγω εύκολα, όσο ν' "αδειάσω". (Η ανάγκη των τίτλων, ήταν κι αυτός απ' τους λόγους που έφευγα.)
Ίσως μετά, να μην υπάρχει και λόγος Υπαρξής μου, στον αέρα.
Ίσως και Αλλού....
Από όνειρο κι αυτό το κατάλαβα.
Δεν γράφω "τυχαία" λοιπόν, ούτε από πολλές απανωτές συμπτώσεις.
Άλλος αποφασίζει, κι απ' ότι φαίνεται, με Οδηγούσε σε Άλλη Θέα... πολύ καιρό πριν, μέχρι να το εμπεδώσω, πως Εκείνη δικαιούμαι και μού αξίζει.
Οπότε, ας μην έχει τύψεις, κανένας, λοιπόν!
Όλα τα "εμπόδια¨της ζωής μου, είχαν τον Ιερό Σκοπό τους, οπότε, όλους, θα τους ευγνωμονώ.
Αυτά, κι άργησε ο γιος, ξεχάστηκα!
Υγ. Δεν κάνω διορθώσεις, ούτε που κοιτάζω πίσω, ποτέ, σε ότι έγραψα, εκτός, αν πρέπει, αν δω κάτι χοντρό. Ειδικά στις Ανώτερες αναρτήσεις, δεν διορθώνω.
...Όπως δε διορθώνεται και το παρελθόν, απλά, προχωράς.
Προ και χωράς!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου