16 Γενάρη, Σάββατο
....
Πρωί, δουλειές και προσπάθειες να ανέβει ύλη και αναρτήσεις.
Προσευχές για αρρώστους, τηλέφωνα, προσευχή και για τον Λευκό κρίνο.
Το είχα αποφασίσει.
Θα πήγαινα να τον φωτογραφήσω ΑΥΤΟΝ και κάτι άλλο, που στάθηκε η ματιά μου στις 15, όχι καλό στην αισθητική μου...
Περίμενα να ξυπνήσει ο γιος, να με κατεβάσει με το μηχανάκι του, μη φάω κρύο και ποδαρόδρομο...
Ξύπνησε. Θα αργούσε, εκτός, αν ήθελα επειγόντως, να με κατεβάσει.
Όχι, βέβαια!
Οι "παραξενιές της μαμάς, ανήκουν στην μάνα, δικό της άλλοθι."
Για πότε κατέβηκα στον δρόμο, δεν το κατάλαβα.
Τα καντηλάκια μου τρεμόσβηναν, "περιμέν 'τε με!" είπα, κι έφυγα.
Είδα, τελικά, ευτυχώς, δεν έφυγα με τις παντόφλες!
....Κατέβαινα. Δεν ήθελα να κοιτάξω πίσω μου, δεν ήθελα να φωτογραφίσω κατεβαίνοντας, ήθελα να συνεχίσω την ροή, όπως ήρθε.... στις 15 Γενάρη.
Η μηχανή κλειστή, στην τσέπη.
....Όμως, απ' το πουθενά, εκεί που κοίταζα, εμφανίστηκε ένα μισό άσπρο φορτηγό, εκεί, μπροστά μου!
... Δε γινόταν! Έβγαλα μηχανή, τούτο ήταν καινούργιο Δώρο, το πρόλαβα να φεύγει.
Για να μη "χασομερώ" με λέξεις, άτσαλα γραμμένες, οι εικόνες με βοηθάνε, για όσους ενδιαφέρει.
Απλά, εγώ, θέλω να μείνει στις Συλλεκτικές μέρες μου.
....Κατεβαίνοντας... μού είχαν μείνει δυο καρότσες, δυο Ελληνικές Σημαίες, δυο μάτια, μαύρα σύννεφα, κρύο και ελπίδα, να προλάβω την Λευκό κρίνο.
Συνέχισα να κατεβαίνω.
....
Πρωί, δουλειές και προσπάθειες να ανέβει ύλη και αναρτήσεις.
Προσευχές για αρρώστους, τηλέφωνα, προσευχή και για τον Λευκό κρίνο.
Το είχα αποφασίσει.
Θα πήγαινα να τον φωτογραφήσω ΑΥΤΟΝ και κάτι άλλο, που στάθηκε η ματιά μου στις 15, όχι καλό στην αισθητική μου...
Περίμενα να ξυπνήσει ο γιος, να με κατεβάσει με το μηχανάκι του, μη φάω κρύο και ποδαρόδρομο...
Ξύπνησε. Θα αργούσε, εκτός, αν ήθελα επειγόντως, να με κατεβάσει.
Όχι, βέβαια!
Οι "παραξενιές της μαμάς, ανήκουν στην μάνα, δικό της άλλοθι."
Για πότε κατέβηκα στον δρόμο, δεν το κατάλαβα.
Τα καντηλάκια μου τρεμόσβηναν, "περιμέν 'τε με!" είπα, κι έφυγα.
Είδα, τελικά, ευτυχώς, δεν έφυγα με τις παντόφλες!
....Κατέβαινα. Δεν ήθελα να κοιτάξω πίσω μου, δεν ήθελα να φωτογραφίσω κατεβαίνοντας, ήθελα να συνεχίσω την ροή, όπως ήρθε.... στις 15 Γενάρη.
Η μηχανή κλειστή, στην τσέπη.
....Όμως, απ' το πουθενά, εκεί που κοίταζα, εμφανίστηκε ένα μισό άσπρο φορτηγό, εκεί, μπροστά μου!
... Δε γινόταν! Έβγαλα μηχανή, τούτο ήταν καινούργιο Δώρο, το πρόλαβα να φεύγει.
Για να μη "χασομερώ" με λέξεις, άτσαλα γραμμένες, οι εικόνες με βοηθάνε, για όσους ενδιαφέρει.
Απλά, εγώ, θέλω να μείνει στις Συλλεκτικές μέρες μου.
....Κατεβαίνοντας... μού είχαν μείνει δυο καρότσες, δυο Ελληνικές Σημαίες, δυο μάτια, μαύρα σύννεφα, κρύο και ελπίδα, να προλάβω την Λευκό κρίνο.
Συνέχισα να κατεβαίνω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου