...Τη μέρα εκείνη και την νύχτα, μαζί, σχεδόν, ώς το χάραγμα της καινούργιας μέρας (14 ώρες;)
βρέθηκα, με καταδέχτηκαν σε ένα ιδιωτικό λατρευτικό χώρο, προσκυνητάρι "πλουσίων", ας πούμε.
Ένας ο σκοπός, Προσευχή.
...Πόση τιμή, στην ταπεινότητά μου, απ' όλες τις απόψεις... (ας μην εξηγώ καταγωγή, φτώχεια, υγεία, τσέπη, κ.λ.π.)
Μπήκα...
όπως μπαίνουν τα κουρασμένα πρόβατα, μόλις βρουν ζεστό παχνί και τροφή για να 'παγγειάσουν.
Σταυρός, "εσωτερικό: Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΣΕ" που μ' αξίωσες και μένα, να βρεθώ, εδώ, και σαν πρόβατο, Σταυρός και προσκύνημα μια μια τις εικόνες, στο γρήγορο, να μην καθυστερώ, κι άλλοι στην ουρά, δεν φοράω γυαλιά, δεν πρέπει να καθυστερώ, τραβώ την προσοχή των πιστών, μπορεί να με δέχτηκε ο νοικοκύρης, μα είμαι "ξένη" και ξένη θα μείνω, εφόσον δεν προλαβαίνω, ούτε τους γνωστούς μου, κ.λ.π. γνωστά.
...Μπήκα σε ένα κατανυκτικό χώρο Προσευχής, βολεύτηκαν τα πόδια μου σε μια θέση, κι ύστερα, αφού θόλωσαν από θαυμασμό τα εξωτερικά μου, μάτια, άρχισαν να παίρνουν θέση τα εσωτερικά.
Να μην πολυλογώ.
Δεν θα το αναπτύξω, παρά μόνο, στο σημείο που πρέπει.
Πολλές οι ώρες, πολλά τα λιβάνια, πολλές οι ψαλμωδίες, πολλά τα κομποσχοίνια, ανάγκη, λίγο πιο έξω, καθότι και ΧΑΠ. (πρόβλημα αναπνευστικού - τυχαίο και το χθες, άραγε;), κι εκεί, στημένη κοντά στην Είσοδο που μπήκα, μια εικόνα που πρωτοχαιρέτησα μπαίνοντας, με καλούσε πιο κοντά, γιατί άσπριζε το πρόσωπο του Αγίου; Αγίας; Χριστού; Παναγίας; Προφήτου; Ταμένου Αγίου;
Δεν ήξερα, δεν έβλεπα.
....Με γυαλιά, με χωρίς, πιο κοντά, πιο μακριά, με ερωτήσεις, χωρίς, έμαθα και είδα:
Ο νοικοκύρης άρχισε να Αγιογραφεί, δεν έχει τελειώσει ακόμα το Έργο του, κ.λ.π.
Ερωτήσεις, μέσα ή έξω μου, δεν θυμάμαι, δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Μα, τότε, τί δουλειά έχει στην Είσοδο;
Γιατί, προκαταβολικά και σε τέμπλο;
Γιατί, μού την έχει στήσει, εμένα, το πρόβατο, να προσκυνήσω το έργο του;;
Κι αν του βγει ο Διάολος, εγώ θα έχω σκύψει;
.............................
Ήθελα να φύγω, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Φαινόταν, ότι εγώ, ήδη, είχα σκύψει, δεν ήταν έτσι, όμως!
Στον όποιο χώρο, εγώ προσευχόμουνα βαθειά.
Ήμουνα άρρωστη, νηστικιά, με δόντια ψεύτικα, κολλημένα, τότε (εμφυτεύματα, κ.λ.π.), δεν έπρεπε να πιω πολύ νερό, διάρκειας, χρόνων νηστεία, αναγκαστική, ζήτησα να κοινωνήσω.
"Έχεις εξομολογηθεί;"
"Όχι, αλλά νιώθω έτοιμη. Θέλω τον Χριστό, μέσα ΜΟΥ! Δεν βρέθηκε στον δρόμο μου εξομολόγος, ακόμα κι όταν είχα κλείσει ραντεβού...."
Δεν τα είπα όλα, τί σημασία, έχει;
"Αδύνατον! Πρέπει να εξομολογηθείς!"
... Το απωλολός πρόβατο, εγώ, ΗΜΟΥΝΑ!
Ήταν μια "κλωτσιά", να φύγω εγκαίρως.
Δεν έφευγα, έμενα, να δω.
Τα Άλλα μου μάτια, έβλεπαν ταινίες, ολόκληρες....
Έμενα γι' αυτές, ως το τέλος.
Συζητήθηκε μεταξύ στενών.
"ΟΧΙ", δεν έπρεπε, λέει, να κοινωνήσω.
"Μα, αν κάνετε ένα διάλλειμα, είμαι τόσο έτοιμη, εδώ είναι ο παππάς, ακόμα και μπροστά σας, μπορώ να εξομολογηθώ."
Το είπα;
Και σε ποιους;
Έφυγα, κι ακόμα φεύγω.
Το χρωστούσα και θα έχει μόνη ετικέτα: ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η Φυσική εικόνα της Παναγιάς, μού φώναζε, άλλαζε γκριμάτσες.... σε απόγνωση.
"Πού πας; Μη μ' αφήνεις! Πάρε με, μαζί σου! Σώσε με....!"
.....
Δεν μπόρεσα....
Την έχω μέσα μου, καλά Φυλαγμένη και το ξέρει!
Την κάθε εικόνα, ότι θέλει κανείς, την κάνει στην ζωή του και στο σπίτι του!
Στο δικό μου, θα κάνω κουμάντο, ΚΥΡΙΩΣ, σεβασμού, κι όχι βιτρίνας!
βρέθηκα, με καταδέχτηκαν σε ένα ιδιωτικό λατρευτικό χώρο, προσκυνητάρι "πλουσίων", ας πούμε.
Ένας ο σκοπός, Προσευχή.
...Πόση τιμή, στην ταπεινότητά μου, απ' όλες τις απόψεις... (ας μην εξηγώ καταγωγή, φτώχεια, υγεία, τσέπη, κ.λ.π.)
Μπήκα...
όπως μπαίνουν τα κουρασμένα πρόβατα, μόλις βρουν ζεστό παχνί και τροφή για να 'παγγειάσουν.
Σταυρός, "εσωτερικό: Σ' ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ ΣΕ" που μ' αξίωσες και μένα, να βρεθώ, εδώ, και σαν πρόβατο, Σταυρός και προσκύνημα μια μια τις εικόνες, στο γρήγορο, να μην καθυστερώ, κι άλλοι στην ουρά, δεν φοράω γυαλιά, δεν πρέπει να καθυστερώ, τραβώ την προσοχή των πιστών, μπορεί να με δέχτηκε ο νοικοκύρης, μα είμαι "ξένη" και ξένη θα μείνω, εφόσον δεν προλαβαίνω, ούτε τους γνωστούς μου, κ.λ.π. γνωστά.
...Μπήκα σε ένα κατανυκτικό χώρο Προσευχής, βολεύτηκαν τα πόδια μου σε μια θέση, κι ύστερα, αφού θόλωσαν από θαυμασμό τα εξωτερικά μου, μάτια, άρχισαν να παίρνουν θέση τα εσωτερικά.
Να μην πολυλογώ.
Δεν θα το αναπτύξω, παρά μόνο, στο σημείο που πρέπει.
Πολλές οι ώρες, πολλά τα λιβάνια, πολλές οι ψαλμωδίες, πολλά τα κομποσχοίνια, ανάγκη, λίγο πιο έξω, καθότι και ΧΑΠ. (πρόβλημα αναπνευστικού - τυχαίο και το χθες, άραγε;), κι εκεί, στημένη κοντά στην Είσοδο που μπήκα, μια εικόνα που πρωτοχαιρέτησα μπαίνοντας, με καλούσε πιο κοντά, γιατί άσπριζε το πρόσωπο του Αγίου; Αγίας; Χριστού; Παναγίας; Προφήτου; Ταμένου Αγίου;
Δεν ήξερα, δεν έβλεπα.
....Με γυαλιά, με χωρίς, πιο κοντά, πιο μακριά, με ερωτήσεις, χωρίς, έμαθα και είδα:
Ο νοικοκύρης άρχισε να Αγιογραφεί, δεν έχει τελειώσει ακόμα το Έργο του, κ.λ.π.
Ερωτήσεις, μέσα ή έξω μου, δεν θυμάμαι, δεν έχει και μεγάλη σημασία.
Μα, τότε, τί δουλειά έχει στην Είσοδο;
Γιατί, προκαταβολικά και σε τέμπλο;
Γιατί, μού την έχει στήσει, εμένα, το πρόβατο, να προσκυνήσω το έργο του;;
Κι αν του βγει ο Διάολος, εγώ θα έχω σκύψει;
.............................
Ήθελα να φύγω, όσο πιο γρήγορα γίνεται.
Φαινόταν, ότι εγώ, ήδη, είχα σκύψει, δεν ήταν έτσι, όμως!
Στον όποιο χώρο, εγώ προσευχόμουνα βαθειά.
Ήμουνα άρρωστη, νηστικιά, με δόντια ψεύτικα, κολλημένα, τότε (εμφυτεύματα, κ.λ.π.), δεν έπρεπε να πιω πολύ νερό, διάρκειας, χρόνων νηστεία, αναγκαστική, ζήτησα να κοινωνήσω.
"Έχεις εξομολογηθεί;"
"Όχι, αλλά νιώθω έτοιμη. Θέλω τον Χριστό, μέσα ΜΟΥ! Δεν βρέθηκε στον δρόμο μου εξομολόγος, ακόμα κι όταν είχα κλείσει ραντεβού...."
Δεν τα είπα όλα, τί σημασία, έχει;
"Αδύνατον! Πρέπει να εξομολογηθείς!"
... Το απωλολός πρόβατο, εγώ, ΗΜΟΥΝΑ!
Ήταν μια "κλωτσιά", να φύγω εγκαίρως.
Δεν έφευγα, έμενα, να δω.
Τα Άλλα μου μάτια, έβλεπαν ταινίες, ολόκληρες....
Έμενα γι' αυτές, ως το τέλος.
Συζητήθηκε μεταξύ στενών.
"ΟΧΙ", δεν έπρεπε, λέει, να κοινωνήσω.
"Μα, αν κάνετε ένα διάλλειμα, είμαι τόσο έτοιμη, εδώ είναι ο παππάς, ακόμα και μπροστά σας, μπορώ να εξομολογηθώ."
Το είπα;
Και σε ποιους;
Έφυγα, κι ακόμα φεύγω.
Το χρωστούσα και θα έχει μόνη ετικέτα: ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ
Η Φυσική εικόνα της Παναγιάς, μού φώναζε, άλλαζε γκριμάτσες.... σε απόγνωση.
"Πού πας; Μη μ' αφήνεις! Πάρε με, μαζί σου! Σώσε με....!"
.....
Δεν μπόρεσα....
Την έχω μέσα μου, καλά Φυλαγμένη και το ξέρει!
Την κάθε εικόνα, ότι θέλει κανείς, την κάνει στην ζωή του και στο σπίτι του!
Στο δικό μου, θα κάνω κουμάντο, ΚΥΡΙΩΣ, σεβασμού, κι όχι βιτρίνας!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου