Ότι χρωστάω 7

Κι ήταν αυτές τις μέρες, 15 Γενάρη, πάλι, όταν γυρίζοντας, πέτυχα την γειτόνισσα και της είπα:

"να φωτογραφίσω την κερασιά;"

"Αχλαδιά είναι!"

"Μα, εγώ, είχα γάει κεράσια! Θυμάμαι καλά! Την φωτογράφιζα συνέχεια, την περίμενα μάλιστα και αργούσε να ανθίσει!"

"Αααα! Πάει αυτή! Ξεράθηκε! Ήταν δίπλα απ' την αχλαδιά, πρόκοψε αυτή, την βγάλαμε και την πετάξαμε!"

"Πότε; Πριν πόσα χρόνια; Πώς δεν το πήρα χαμπάρι;"

"Τρεία, τέσσερα..."

Λάθος. Οι αποδείξεις των φωτογραφιών, λένε κάτι παραπάνω.

Κι ύστερα, στο σπίτι, αναρρωτιόμουνα, ως που στο τέλος, κατάλαβα τι με ξεγέλασε.

Η αχλαδιά είχε κρατήσει το καλούπι της κερασιάς, ως προς τον κορμό και τα κλαδιά, γι' αυτό με μπέρδεψε.

Δεν εξηγείται το "γιατί".
Ίσως, οι γεωπόνοι, ξέρουν.

Ξέρω καλά, πως οι αχλαδιές γυμνές, έχουν κορμί σαν κηροπήγιο και τα κλαδιά τους στρέφονται προς τα πάνω.

Οι κερασιές είναι ανέμελες. Ακαλούπωτες, και κάνουν γρήγορα, γερασμένους κορμούς.

"Φυτέψαμε, όμως, άλλη, καινούργια, εδώ δίπλα, νά 'τη!" είχε πει εκείνη την μέρα, η γειτόνισσα!

Άντε, να μεγαλώσει, να είμαι εδώ και όρθια, να την φωτογραφίζω, ευχήθηκα και τότε και τώρα!

Αγαπώ όλα τα δέντρα, πολύ, αρκεί, να έχω δει, να ξέρω τον γυμνό κορμό τους!

Εδώ το λινκ.