ΛΕΥΚΟΣ ΚΡΙΝΟΣ, Τέλος 15 Γενάρη 2016

Κι ύστερα πήρα το λεωφορείο μου.
Πάντα τελευταία θέση, αν είναι άδεια, πάντα παράθυρο ελέγχου της θέας μου.
Αν ο Άγιος Εφραίμ μου, έχει δυνατή φλογίτσα... (έχει τύχει πολλές φορές να κατέβω, επί τόπου και να συνεχίσω με τα πόδια).

Είχε, καλώς!

Λίγο παραπέρα, και λίγο πριν τον Άγιο Νεκτάριο, (Κλειστός - λογικό, περασμένη ώρα) πήρε η ματιά μου τον μώβ κρίνο που είχα δει κι άλλη μέρα και φωτογράφησα (τότε, με το Σχολείο), που είχα πρωτοδεί στο Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ, στην Νέα Μάκρη, την πρώτη φορά που πήγα.

μα... δίπλα του, είχε ανθίσει ένας ΛΕΥΚΟΣ! Ο αγαπημένος της μάννας! Κάποτε τον είχα και σήμα μου!

Βούρκωσαν τα μάτια μου...
"Τί Σημάδι!"
Ήθελα να κατεβώ, να τους φωτογραφίσω πλάι - πλάι, μα, δεν είχα δυνάμεις για τον ανήφορο, μετά.

Έτσι, συνέχισα τον δρόμο μου, κι έφτασα σπίτι.

Εκεί με περίμεναν δουλειές, συν αγωνίες για αγαπημένα πρόσωπα, δύσκολα χειρουργεία, απαντήσεις αξονικών, συν επιπρόσθετες στεναχώριες, περί "κατοχής" νεκρών, τόσο αίματος... που μετακινήθηκαν... λέει, χωρίς να με ενημερώσουν και στις 15/1/16, βράδυ, μού έμελλε να το μάθω, ότι δεν ήταν "έτοιμος"....

Αβάσταχτη μέρα, δεν χωρούσε πουθενά, ούτε να γραφτεί, ούτε να την ζήσεις.
Κοιμήθηκα νωρίς και μέσ' την Προσευχή μου, υπήρχε κι ο Λευκός Κρίνος!
Δεν ξέρω, Αν, έχει προσευχηθεί ποτέ άνθρωπος, μόνο για ένα λουλούδι!

Κι η 15 Γενάρη 2016, τελείωσε, έτσι.