Επικοινωνιακά στο ΕΔΩ και στο ΑΛΛΟΥ

...Κι αυτό το τηλέφωνο, με το όνομά σου, μόλις ανοίξω την ατζέντα, έλεος!
Αν ήξερες... πόσες φορές, θα ήθελα να το πάρω...

Τρομάζω στην ιδέα, πως μπορεί και να μού μιλήσεις, πως μπορεί, να μού πεις και την Μεγάλη Αλήθεια της εδώ ζωής, που προσφάτως, έχεις ανακαλύψει...!

Ώρα 11:08 πρωί του Αγίου Αθανασίου, ενώ έχω αρκετούς Θανάσσηδες, κι έναν, που αλησμόνησα... ότι λείπει και θα έπαιρνα...
Ναι, θα πάρω, άλλη στιγμή, ως το βράδυ και θα πω στην γυναίκα του, "να ζήσει, να τον θυμάται, χωρίς να κλαίει. Ξέρω ότι είναι καλά!"

Να του δώσεις χαιρετίσματα, Φίλος, εσύ που με "πιάνεις", πιο εύκολα.

...Κι ενώ ανησυχώ για την σιωπή ενός αρρώστου.
Παραδίνεται;....
Όχι! Φίλος! Γιατί;

Δε θέλω να μεταφραστεί έτσι, ένα Σημάδι, που εσκεμμένα παρέβλεψα να σου το πω.
Αν θέλεις, μπορείς να το αλλάξεις, γι' αυτό...

Υγ. 11:18
Μεγάλη υπόθεση η εμψύχωση, φίλε μου, έστω κι έτσι, από μακριά!
Καλά...! Υπό έλεγχο! Θα μ' ακούσει! "Έγινε!" Θα πιστέψει στα πόδια Του και του!

Καλώς και βγαίνω.
Ανάσα!

Yg. 11:30
Ενώ είχα κλείσει και το καπάκι, μπήκα στην διαδικασία να ξανανοίξω, μόνο για αυτή την φράση:

"Το πρωί, είχα να φάω. Τώρα, δεν έχω!"

Τρελάθηκα κι όταν το άκουσα και τώρα, που κουδουνίζει στ' αυτιά μου.
Ακόμα κι αν τρέξω, με τις πυζάμες, δε θα τον "χορτάσω" ποτέ!
Το πρόβλημα θα παραμένει, κι εγώ μια μικρή άνθρωπος, Κατερίνα.

Προσευχή, αόρατη, να 'ρθουν, όλες οι λιχουδιές που λαχταράς και να χτυπήσουν την πόρτα σου, αθόρυβα και να φύγουν, χωρίς συμφέρον...

Τί μού θυμίζει, Φίλος;
Τώρα... πεινάς;