Ότι χρωστάω 8

Κι ήταν ξένος ο παραλήπτης.... κι ήταν 27 Δεκέμβρη, ένα άλλο προσκύνημα στο χωριό, που έβγαλα ουρλιαχτό ψυχής στο μπαλκόνι, κοιτάζοντας ένα δέντρο, που έπρεπε χρόνια να είχε κοπεί, εφόσον δεν ήταν ΚΑΛΟΣ ο σκοπός του, απ' τα αφεντικά του...

Κι ήταν αυτό που χώρισε δυο αδέλφια, ν' αγαπηθούν σ' αυτή τη ζωή, όπως τους άξιζε...

Κι ήταν πολλά, κι είναι πολλά, ακόμα.

Κι ήταν 19 Γενάρη, όταν έφτασε ο αντίλαλος απάντησης... στην Ψυχή του τότε... της 27...

"Κόπηκε το κλωνάρι, απ' ότι είδα..."

Όχι, δεν ήθελα ακριβώς αυτό....

Μέγα Βήμα, αυτό!

Αγαπάω τα δέντρα, τα θέλω όρθια, να μοιράζονται ίσκιο στον καυτό ¨ηλιο της ζωής, μπορώ να απολαύσω κι απ' τον οποιοδήποτε δρόμο την "Θέα", αλλά ναι,

το δίκιο, πάντα θά 'ναι δίκιο, όσο κι αν αργεί, ακόμα, κι αν ποτέ, δεν έρθει.

ΕΔώ, είχε στεγαστεί κι ένα Όνειρο, του Αγίου Εφραίμ.

Εκείνος, ξέρει.

Ο "ξένος", στο κρεβάτι του πόνου, όταν εγώ, του εξομολογήθηκα, μ' απάντησε, κοιτώντας στο παράθυρο:

"Εκείνος, ξερει!"

Ναι, Μόνο Εκείνος, κι Άλλοι Ανώτεροι, ξέρουν, γι' αυτό παραμένω Εκεί!, γι' αυτό και γράφω πολύ, γι' αυτό και τα Δείχνω.

Εκεί, το τότε, όχι το παραπάνω, της πρότασης.

Το "εκεί" με το "Εκεί", πάντα θα διαφέρει.