Πρώτη Στάση, με σπιτίσια δώρα, προκαταβολικά, στον Αλλιώτικο Φίλο, Άγιο Εφραίμ.
Έλα, φτάσαμε, λίγο παραπέρα, λίγο ακόμα, η ματιά είδε, η μηχανή όμως, έπρεπε να συνεχίσει από κει που έμεινε, στις 15!
Ώστε, είδα καλά! Δεν ήταν οφθαλμαπάτη!
Η έρευνά μου, στο μεγαλείο της!
Βέβαια... απ' το κρύο και απ' το φευγάτο 24ωρο ζωής... είχε μαζέψει τα πεταλάκια του, αλλά..... ήταν εκεί, όρθιο και ...
....ΚΑΙ, ΝΕΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΡΙΝΟΥΣ, μαζί με τους ΜΩΒ, που κι εκείνοι... ΑΝΘΟΥΝ!
Για ΚΑΛΟ, όμως, για όσους καταλαβαίνουν από λουλούδια και από Άλλα.... όχι, που περιμένουν να τα διαβάσουν, στην σελίδα κάποιου βιβλίου.
Αν δεν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια της ζωής σου, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, ποτέ δεν θα σε βρεις, ποτέ δεν θα είσαι εσύ!
Πάμε παραπέρα, λίγο "μυρουδιά" από Άγιο Νεκτάριο.
Του είχα "πει¨, κάτι, δεν ήταν σωστό, όμως, να το κάνω, δεν το έκανα.
Ήθελα να κόψω τον Λευκό κρίνο, να τον πάω στην κλειδωμένη πόρτα του, λόγω της ώρας, μα, δεν έπρεπε!
Μπορεί να ήταν, σαν πεζοδρόμιο, είχε όμως, νοικοκύρηδες και χέρια που τους φύτεψαν, εκεί!
Ήδη, ένιωθα και άσχημα που φωτογράφιζα, φοβόμουνα παρατηρήσεις απ' τα μπαλκόνια, κι έφυγα γρήγορα, σαν "κλέφτρα", μια ζωή!
Τον χαιρέτησα νοητά, ζητώντας συγγνώμη... κι Εκείνος, μού έστειλε Αστική!
Άλογα και Αστική, σε απίθανες στιγμές, είναι για μένα: ΆΓΙΟΣ!
Προέκυψε.
Ειδικά η Αστική, έχει πολύ πίσω και παρελθόν, σε φωτογραφημένα, αλλά μη λεγμένα, τότε, όνειρά μου!
Προχωράμε, με χαρά, και σε άλλη διάσταση... ώς, εκεί!
Γυρίζουμε...
Ψηλά κοιτάμε τα ΑΝΩΤΕΡΑ, χαμηλά βλέπουμε τα ανθρώπινα.
Ξανά και ξανά!
Κι άλλη!!!
....Κι ύστερα, αφού κατέβηκα, μπήκα- βγήκα σε γνωστά μαγαζιά, τόσο για να χαιρετήσω, όσο και για να ψωνίσω, (κάποια έξτρα, μα απαραίτητα, που όλο ξεμένω, λόγω απόστασης), λίγα, όσο βάρος θα μπορούσα και να κουβαλήσω στο κρύο, στον ανήφορο και με δυο χέρια, που όλο τα μαλώνω: "Δουλέψ'τε! Τεμπέλικα! Μπορείτε!"
....Κι ύστερα...
Ήμουνα σίγουρα σε Άλλη διάσταση, όταν χαμογέλασα και μίλησα σε έναν πρώην φίλο (νύν πρώην εχθρό;)
Εκείνος έπαθε σοκ! Δεν το πίστευε αυτό που του συνέβαινε!
Απομακρύνθηκα αθόρυβα από κοντά του, πριν από κάποια χρόνια, για δικά μου παράπονα, που ποτέ δεν ρώτησε: "Γιατί; Τί συμβαίνει; Τί άλλαξε;"
Είχαμε συναντηθεί οικογενειακώς σε κάποιο μαγαζί, (μού το είπε κι εκείνος, μετά) και κάναμε κι οι δυο, πως, δεν ξερενόμασταν...
Τα ανθρώπινα.... Είπαμε.
Ήταν λάθος στιγμή, όμως, τότε, για συζητήσεις και εξηγήσεις, μπροστά σε άλλους!
Έτσι, στις 16 Γενάρη 2016, έμελλε να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, κι εκείνος να στέκεται σαν στήλη άλατος!
"... Ναι, ξέρω, δεν μιλάμε, χαθήκαμε... αλλά, αυτό δε σημαίνει πως δεν σ'αγαπάω, κιόλας; Έφταιξες, φίλε, έφταιξες! Σού είχα τυφλή εμπιστοσύνη, με πρόδωσες... Δεν έπρεπε..."
Τότε, λες, κι άρχισε να ξεπαγώνει.
"Εγώ; Πότε; Πού;"
Κοιταζόμασταν στα μάτια.
Εκείνος κρατούσε στάση άμυνας.
Εγώ, όπως είμαι και στο σπίτι μου.
"...Τότε. Μ' αυτό, κι εκείνο και τ' άλλο."
"...Α... (από κει βγαίνει το άντρας!) Εγώ (από κει βγαίνει ο εγωισμός!), δεν ανέχομαι να με κακολογούν!"
Από μέσα μου: "εκφράσου... φίλε, εκφράσου!"
... .....
Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, κι αν θυμάμαι, γράφονται, ντε;
"....Κοίτα, να δεις, εσύ λες λόγια. Εγώ (απ' της Κατερίνας), έχω αποδείξεις. Τότε αυτό, τότε το άλλο. (κ.λ.π.)"
"...Και γιατί, δεν μού είπες;"
"Εγώ, σιώπησα, για να μην σε εκθέσω, για να μη σε στεναχωρήσω.... κ.λ.π. Εσύ, για δεν, έψαξες να με βρεις, να με ρωτήσεις, γιατί "χαθήκαμε;" Δεν το έκανες, φίλος! Ένοχος, φίλος! Ένοχος!"
"... Εγώ, το μόνο που έκανα.... ήταν αυτό...", είπε
και επιβεβαιώθηκα στο "μόνο", που για μένα ήταν σημαντικότατο!
Για τα υπόλοιπα, δεν ήθελα επιβεβαίωση. Στην αρχή του μόνο -ντος...! στηρίζονται όλα τα ανθρώπινα λάθη!
Το μόνο, φέρνει και τα πολλά και τα δικά μου, μέσα!
Ουδείς άσφαλτος κι εμείς ήμασταν σε άσφαλτο....
...Σκληρός, παγωμένος, αντιστασιακός, ακόμα.
Δεν κώλωσα. "Η ταν ή πετάς!" έλεγε η αγράμματη, μάννα μου!
Άλλωστε, ερχόμουνα από Αλλού...
"Ξέρεις από που έρχομαι;"
...Δε μίλαγε. Με κοίταζε, άκουγε, κόκκαλο.
"Εδώ κοντά, έχει ένα προσκυνητάρι.... Άγιος Εφραίμ... κρίνος, στις 15 πέρασα, λευκός, σήμερα, κατέβηκα γι' αυτόν.... Σημάδια...! (Εν ολίγοις, τα είπα, εννοείται.) Κλείνω κύκλους ζωής, το ότι σε πέτυχα σήμερα, ίσως, δεν είναι τυχαίο...., Σ' αγαπάω, ακόμα, κι εσένα και την οικογένειά σου!" του είπα και τον αγκάλιασα, πάλι, σφιχτά.
....Κι ύστερα, μ' αγκάλιασε, κι εκείνος, επιτέλους!
Εγώ, χτύπαγα και πλάτη, κλασσική μου κίνηση.
Κατεβήκανε τα χέρια μας, και
"...Κι εγώ, τυχαία, πέρασα από δω! Δεν είναι η γειτονιά μου.... Σ' έψαξα... Τηλεφώνησα δυο, τρεις φορές... δεν το σήκωσες!"
"Σώωωωωπα! Το σπίτι το είχες ξεχάσει; Κι ύστερα; Πέθανα; Έγινα εχθρός; κακός;"
...Τέλος οι περιγραφές.
Είδα, πριν σκύψει το κεφάλι, τα μάτια του να λιμνάζουν...
Έκανε πως κάτι έκανε, στις τσέπες του.
Ίσως, τα κλειδιά του, να φύγει, πιο γρήγορα.
"Δεν χάνονται οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν, Φίλε μου, θα σε ξαναβρώ! Θα κάνουμε Νέα αρχή, άλλη! Πιο, "καθαρή"!
...Δεν απάντησε, έφυγε, η φιγούρα του κρύφτηκε πίσω από ένα Λευκό φορτηγό, ας πούμε!
Δεν ήθελε να δω τα δάκρυά του, ούτε κι εγώ...
....Ύστερα, που έτυχε να τον ξαναδώ, ήταν άλαλος, αλλά γλυκός! Με κοίταζε, τόσο τρυφερά και φιλικά! Νά τος, ο παλιός, Καλός μου, φίλος, αυτός που ήξερα, αυτός που είχα αγαπήσει και στηρίξει, σχεδόν, μια πολλής μακράς διαρκείας, ζωή! Μού τον είχε φέρει η ανηφόρα!!!
...Κι ύστερα, κατάλαβα που άρχισε να λιώνει. Στην αδυναμία για τον γιο. Εγώ (της Κατερίνας...), είχα προσευχηθεί πολύ γι' αυτόν, εγώ... του είχα φέρει λαδάκι απ' το Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ, και ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ, όπως και η συνάντησή μας, απέκτησε έναν γιο και ολοκλήρωσε την ευτυχία του!
Πάλι ο Άγιός μου και Προστάτης μου, με τα "Έργα" Του, είχε λιώσει τους πάγους, κι όχι εγώ ή η ύπαρξή μου!
...Φτωχό δωράκι, στα πόδια Του, ύστερα.
Κι ύστερα, βάρυνε η ανάρτηση, πάμε σε Νο3
!!!!
Τ' ακούω, τώρα! Έτυχε!
Παράκληση Αγίου Νεκταρίου
Έλα, φτάσαμε, λίγο παραπέρα, λίγο ακόμα, η ματιά είδε, η μηχανή όμως, έπρεπε να συνεχίσει από κει που έμεινε, στις 15!
Ώστε, είδα καλά! Δεν ήταν οφθαλμαπάτη!
Η έρευνά μου, στο μεγαλείο της!
Βέβαια... απ' το κρύο και απ' το φευγάτο 24ωρο ζωής... είχε μαζέψει τα πεταλάκια του, αλλά..... ήταν εκεί, όρθιο και ...
....ΚΑΙ, ΝΕΟΥΣ ΛΕΥΚΟΥΣ ΚΡΙΝΟΥΣ, μαζί με τους ΜΩΒ, που κι εκείνοι... ΑΝΘΟΥΝ!
Για ΚΑΛΟ, όμως, για όσους καταλαβαίνουν από λουλούδια και από Άλλα.... όχι, που περιμένουν να τα διαβάσουν, στην σελίδα κάποιου βιβλίου.
Αν δεν ξέρεις να διαβάζεις τα σημάδια της ζωής σου, όσα βιβλία κι αν διαβάσεις, ποτέ δεν θα σε βρεις, ποτέ δεν θα είσαι εσύ!
Πάμε παραπέρα, λίγο "μυρουδιά" από Άγιο Νεκτάριο.
Του είχα "πει¨, κάτι, δεν ήταν σωστό, όμως, να το κάνω, δεν το έκανα.
Ήθελα να κόψω τον Λευκό κρίνο, να τον πάω στην κλειδωμένη πόρτα του, λόγω της ώρας, μα, δεν έπρεπε!
Μπορεί να ήταν, σαν πεζοδρόμιο, είχε όμως, νοικοκύρηδες και χέρια που τους φύτεψαν, εκεί!
Ήδη, ένιωθα και άσχημα που φωτογράφιζα, φοβόμουνα παρατηρήσεις απ' τα μπαλκόνια, κι έφυγα γρήγορα, σαν "κλέφτρα", μια ζωή!
Τον χαιρέτησα νοητά, ζητώντας συγγνώμη... κι Εκείνος, μού έστειλε Αστική!
Άλογα και Αστική, σε απίθανες στιγμές, είναι για μένα: ΆΓΙΟΣ!
Προέκυψε.
Ειδικά η Αστική, έχει πολύ πίσω και παρελθόν, σε φωτογραφημένα, αλλά μη λεγμένα, τότε, όνειρά μου!
Προχωράμε, με χαρά, και σε άλλη διάσταση... ώς, εκεί!
Γυρίζουμε...
Ψηλά κοιτάμε τα ΑΝΩΤΕΡΑ, χαμηλά βλέπουμε τα ανθρώπινα.
Ξανά και ξανά!
Κι άλλη!!!
....Κι ύστερα, αφού κατέβηκα, μπήκα- βγήκα σε γνωστά μαγαζιά, τόσο για να χαιρετήσω, όσο και για να ψωνίσω, (κάποια έξτρα, μα απαραίτητα, που όλο ξεμένω, λόγω απόστασης), λίγα, όσο βάρος θα μπορούσα και να κουβαλήσω στο κρύο, στον ανήφορο και με δυο χέρια, που όλο τα μαλώνω: "Δουλέψ'τε! Τεμπέλικα! Μπορείτε!"
....Κι ύστερα...
Ήμουνα σίγουρα σε Άλλη διάσταση, όταν χαμογέλασα και μίλησα σε έναν πρώην φίλο (νύν πρώην εχθρό;)
Εκείνος έπαθε σοκ! Δεν το πίστευε αυτό που του συνέβαινε!
Απομακρύνθηκα αθόρυβα από κοντά του, πριν από κάποια χρόνια, για δικά μου παράπονα, που ποτέ δεν ρώτησε: "Γιατί; Τί συμβαίνει; Τί άλλαξε;"
Είχαμε συναντηθεί οικογενειακώς σε κάποιο μαγαζί, (μού το είπε κι εκείνος, μετά) και κάναμε κι οι δυο, πως, δεν ξερενόμασταν...
Τα ανθρώπινα.... Είπαμε.
Ήταν λάθος στιγμή, όμως, τότε, για συζητήσεις και εξηγήσεις, μπροστά σε άλλους!
Έτσι, στις 16 Γενάρη 2016, έμελλε να τον αγκαλιάσω, να τον φιλήσω, κι εκείνος να στέκεται σαν στήλη άλατος!
"... Ναι, ξέρω, δεν μιλάμε, χαθήκαμε... αλλά, αυτό δε σημαίνει πως δεν σ'αγαπάω, κιόλας; Έφταιξες, φίλε, έφταιξες! Σού είχα τυφλή εμπιστοσύνη, με πρόδωσες... Δεν έπρεπε..."
Τότε, λες, κι άρχισε να ξεπαγώνει.
"Εγώ; Πότε; Πού;"
Κοιταζόμασταν στα μάτια.
Εκείνος κρατούσε στάση άμυνας.
Εγώ, όπως είμαι και στο σπίτι μου.
"...Τότε. Μ' αυτό, κι εκείνο και τ' άλλο."
"...Α... (από κει βγαίνει το άντρας!) Εγώ (από κει βγαίνει ο εγωισμός!), δεν ανέχομαι να με κακολογούν!"
Από μέσα μου: "εκφράσου... φίλε, εκφράσου!"
... .....
Δε θυμάμαι λεπτομέρειες, κι αν θυμάμαι, γράφονται, ντε;
"....Κοίτα, να δεις, εσύ λες λόγια. Εγώ (απ' της Κατερίνας), έχω αποδείξεις. Τότε αυτό, τότε το άλλο. (κ.λ.π.)"
"...Και γιατί, δεν μού είπες;"
"Εγώ, σιώπησα, για να μην σε εκθέσω, για να μη σε στεναχωρήσω.... κ.λ.π. Εσύ, για δεν, έψαξες να με βρεις, να με ρωτήσεις, γιατί "χαθήκαμε;" Δεν το έκανες, φίλος! Ένοχος, φίλος! Ένοχος!"
"... Εγώ, το μόνο που έκανα.... ήταν αυτό...", είπε
και επιβεβαιώθηκα στο "μόνο", που για μένα ήταν σημαντικότατο!
Για τα υπόλοιπα, δεν ήθελα επιβεβαίωση. Στην αρχή του μόνο -ντος...! στηρίζονται όλα τα ανθρώπινα λάθη!
Το μόνο, φέρνει και τα πολλά και τα δικά μου, μέσα!
Ουδείς άσφαλτος κι εμείς ήμασταν σε άσφαλτο....
...Σκληρός, παγωμένος, αντιστασιακός, ακόμα.
Δεν κώλωσα. "Η ταν ή πετάς!" έλεγε η αγράμματη, μάννα μου!
Άλλωστε, ερχόμουνα από Αλλού...
"Ξέρεις από που έρχομαι;"
...Δε μίλαγε. Με κοίταζε, άκουγε, κόκκαλο.
"Εδώ κοντά, έχει ένα προσκυνητάρι.... Άγιος Εφραίμ... κρίνος, στις 15 πέρασα, λευκός, σήμερα, κατέβηκα γι' αυτόν.... Σημάδια...! (Εν ολίγοις, τα είπα, εννοείται.) Κλείνω κύκλους ζωής, το ότι σε πέτυχα σήμερα, ίσως, δεν είναι τυχαίο...., Σ' αγαπάω, ακόμα, κι εσένα και την οικογένειά σου!" του είπα και τον αγκάλιασα, πάλι, σφιχτά.
....Κι ύστερα, μ' αγκάλιασε, κι εκείνος, επιτέλους!
Εγώ, χτύπαγα και πλάτη, κλασσική μου κίνηση.
Κατεβήκανε τα χέρια μας, και
"...Κι εγώ, τυχαία, πέρασα από δω! Δεν είναι η γειτονιά μου.... Σ' έψαξα... Τηλεφώνησα δυο, τρεις φορές... δεν το σήκωσες!"
"Σώωωωωπα! Το σπίτι το είχες ξεχάσει; Κι ύστερα; Πέθανα; Έγινα εχθρός; κακός;"
...Τέλος οι περιγραφές.
Είδα, πριν σκύψει το κεφάλι, τα μάτια του να λιμνάζουν...
Έκανε πως κάτι έκανε, στις τσέπες του.
Ίσως, τα κλειδιά του, να φύγει, πιο γρήγορα.
"Δεν χάνονται οι άνθρωποι που αγαπήθηκαν, Φίλε μου, θα σε ξαναβρώ! Θα κάνουμε Νέα αρχή, άλλη! Πιο, "καθαρή"!
...Δεν απάντησε, έφυγε, η φιγούρα του κρύφτηκε πίσω από ένα Λευκό φορτηγό, ας πούμε!
Δεν ήθελε να δω τα δάκρυά του, ούτε κι εγώ...
....Ύστερα, που έτυχε να τον ξαναδώ, ήταν άλαλος, αλλά γλυκός! Με κοίταζε, τόσο τρυφερά και φιλικά! Νά τος, ο παλιός, Καλός μου, φίλος, αυτός που ήξερα, αυτός που είχα αγαπήσει και στηρίξει, σχεδόν, μια πολλής μακράς διαρκείας, ζωή! Μού τον είχε φέρει η ανηφόρα!!!
...Κι ύστερα, κατάλαβα που άρχισε να λιώνει. Στην αδυναμία για τον γιο. Εγώ (της Κατερίνας...), είχα προσευχηθεί πολύ γι' αυτόν, εγώ... του είχα φέρει λαδάκι απ' το Μοναστήρι του Αγίου Εφραίμ, και ΚΑΘΟΛΟΥ ΤΥΧΑΙΑ, όπως και η συνάντησή μας, απέκτησε έναν γιο και ολοκλήρωσε την ευτυχία του!
Πάλι ο Άγιός μου και Προστάτης μου, με τα "Έργα" Του, είχε λιώσει τους πάγους, κι όχι εγώ ή η ύπαρξή μου!
...Φτωχό δωράκι, στα πόδια Του, ύστερα.
Κι ύστερα, βάρυνε η ανάρτηση, πάμε σε Νο3
!!!!
Τ' ακούω, τώρα! Έτυχε!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου