οδηγώντας ή περπατώντας...

... έγραψα χθες, κάπου, σκόρπια και "εν θυμώ", "δεν ξέρεις που πατάς και πού πηγαίνεις".

Κουδουνίζει στ' αυτιά μου.

Εγώ, ξέρω;

Νομίζω.

Περπατάω σ' ένα δρόμο που με οδηγεί σε ένα ξέφωτο, γιατί πάντα έψαχνα την "θέα".

Την Φυσική θέα, όχι την τεχνητή.

Την Υπαρκτή και την Αιώνια, Αυτή που Υπήρχε και πριν από μένα και που θα μείνει και μετά από μένα.

Υπήρξα άνθρωπος που ήθελα την Φυσική Θέα, να την "βλέπουν" όλοι, κι όχι μόνο να την χαίρονται τα δυο μου μάτια και οι δικοί μου.

...Προχωρώντας, λοιπόν, με βολεύει να πατάω τα πόδια μου και σε στρωμένους δρόμους με άσφαλτο και σε χωματόδρομους και σε καλντερίμια, αρκεί να φτάσω στην Θέα μου!

Όμως, δεν οδηγούν όλοι οι έτοιμοι δρόμοι στην Θέα μου...

Γι' αυτό, όπου βρίσκω αδιέξοδα, γυρίζω πίσω και ξαναψάχνω, βατό σημείο να προχωρήσω.

Αν είναι βράχος, θα τον πατήσω για ν' ανεβώ, αν είναι άνθρωπος, ζώο ή μυρμήγκι, όχι!

Αν ο βράχος είναι ξεκρέμαστος και πέσω μαζί του, κι αν μού Δώσει Δύναμη και ξανασηκωθώ η "Θέα" μου, ακόμα και τραυματισμένη, ματωμένη, σοκαρισμένη, θα προχωρήσω, έως εκεί που φτάσω, κι ότι καταφέρω και δω, θα το δείξω και στους άλλους, να ξέρουν!

Αν δουν, πως έφτασα ως εκεί, εγώ, κι αν θέλουν, ίσως εκείνοι την Δουν, πιο εύκολα και δεν τραυματισθούν, τόσο!

...Τότε, θα είναι, σαν να είδα την "Θέα" μου, με μεγάλη και άξια παρέα, τότε θα είναι, για όλους, ΧΑΡΑ!