Σκυ Φ τός - Σκυ Φ τή, γιατί;

...Μού έμεινε έντονα η σκηνή.
Σκυφτή... έγερνε...

"Κακή στάση σώματος", της είχα πει την πρώτη φορά.
"Άν καθόσαστε κάθε μέρα έτσι... θα έχετε πρόβλημα..." της είπα, τότε.
"Δεν με πειράζει", απάντησε και συνέχισε να κάθεται στραβά, με πλάνο το παράθυρο του ακάλυπτου...

...Σήμερα, πάλι, έτσι. Σκυφτή και γερμένη.
Πράγματι, την λυπήθηκα.
"Δεν είναι αγάπη, αυτό" ήθελα να της πω, "ούτε θυσία, για καλύτερη ποιότητα ζωής. Δε βγαίνει έτσι, η οικονομία..."
...Δεν είπα τίποτα.
Είχε κόσμο, χαιρέτησα και έφυγα.
Βράδιασε, κι ακόμα την θυμάμαι.

Σκυφτός, σκυφτή...
Πόσο ρόλο παίζει αυτό το Φ!

...Περάσανε πολλά σκυψίματα τ' απόγευμα απ' το μυαλό μου.

Σκυφτός, με σκυφτός, όμως, διαφέρει.
Τώρα... θα μού πεις, έσκυψαν οι Έλληνες... τί ψάχνεις;

Πάμε μουσικούλα! Και στον αέρα, αμέσως!

Καζαντζίδης - Της γερακίνας γιός 

Δημήτρης Μητσοτάκης & Γρηγόρης Κλιούμης - Σκυφτός

ΣΚΥΦΤΟΣ - ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ & ΓΡΗΓΟΡΗΣ ΚΛΙΟΥΜΗΣ
Στίχοι-μουσική: Δημήτρης Μητσοτάκης

Οι νύχτες θέλουνε κρασί και τα τραγούδια αίμα
ο έρωτας παίρνει καρδιά κι ο θάνατος ψυχή
ο φόβος θέλει αθάνατους και η αλήθεια ψέμα
να σκίσει τα κουρέλια του, να λάμψει, να υψωθεί.

Σκυφτός, σαν δαρμένος Χριστός
σαν παιδί που κοιτά τη γωνία, σκυφτός.
Σκυφτός, σαν καμπούρης φριχτός
τη μικρή μας χαράζει πορεία, σκυφτός.

Ο φόβος θέλει αθάνατους μα ο χάρος δεν τρομάζει
πάνω στα φωτοστέφανα το ράσο του κρεμά
οι άνθρωποι τον φτύνουνε, η φύση τον δοξάζει
μα αυτός ποτέ τα μάτια του δεν σήκωσε ψηλά.

Σκυφτός, σαν δαρμένος Χριστός
σαν παιδί που κοιτά τη γωνία, σκυφτός.
Σκυφτός, σαν καμπούρης φριχτός
τη μικρή μας χαράζει πορεία, σκυφτός. 

***

ΤΩΝ ΠΑΠΟΥΤΣΙΩΝ Η ΣΚΟΝΗ - Γ .ΑΝΔΡΕΑΤΟΣ 

Στίχοι: Θοδωρής Γκόνης
Μουσική: Πέτρος Ταμπούρης
1.ΕΚΤΕΛΕΣΗ: Γεράσιμος Ανδρεάτος

Σκύψαμε και κοιτάξαμε
των παπουτσιών τη σκόνη
για μας δεν είχε νόημα
των αλλωνών η γνώμη

Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας
που φτερουγίζαν χρόνια
στης λεύκας τα υψώματα
στου φράχτη τα μπαλκόνια
Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας
που φτερουγίζαν χρόνια
στης λεύκας τα υψώματα
στου φράχτη τα μπαλκόνια

Σκύψαμε και κοιτάξαμε
των παπουτσιών τη σκόνη
δεμένη ήταν η μοίρα μας
μ' ολόχρυσο κορδόνι

Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας
που φτερουγίζαν χρόνια
στης λεύκας τα υψώματα
στου φράχτη τα μπαλκόνια
Γνωρίστηκαν τα ρούχα μας
που φτερουγίζαν χρόνια
στης λεύκας τα υψώματα
στου φράχτη τα μπαλκόνια