Θυμάμαι την έκπληξή μου όταν είδα τη μητέρα μου για πρώτη φορά να κρατάει στο χέρι της τσιγάρο. Ήμουν αρκετά μεγάλος πια και έκανα την απορία μου, ερώτηση: Τσιγάρο, εσύ; «Μα καπνίζω από 18 χρονών. Από το Κάιρο» μού απάντησε. «Αλλά δεν κάπνιζα μπροστά σας όσο ήσασταν παιδιά, γιατί...Πώς θα με πιστεύατε μετά, αν σάς έλεγα πως το τσιγάρο βλάπτει;». Ακόμα τότε τα πακέτα δεν γράφανε επάνω τους πως τα τσιγάρα είναι βλαβερά για την υγεία, ούτε δείχνανε εικόνες που τρομάζουν. Και τις «βλαβερές συνέπειες του καπνού» τις μαθαίναμε μόνο από νουθεσίες, ενδεχομένως κι απ'το υπέροχο ομώνυμο μονόπρακτο του Τσέχωφ, που έφηβος ακόμα το είχα δει με τον Βασίλη Διαμαντόπουλο στο Θέατρο Τέχνης της Σταδίου. Όμως στις πρώιμες ηλικίες, το κάπνισμα μοιάζει λίγο με τον «απαγορευμένο καρπό» του Παραδείσου. Δοκιμάζεις στα κρυφά τις πρώτες ρουφηξιές και πριν καλά-καλά το καταλάβεις, βρίσκεσαι να κρατάς ολόκληρο πακέτο. Στα είκοσί μου είχα γίνει ένας τέλειος καπνιστής, τρέχοντας να προλάβω Ραδιόφωνο, Πανεπιστήμιο, βόλτες, ξενύχτια, εκδρομές, μαζί και όλα τ'άλλα. Με το τσιγάρο σύντροφο στα μεράκια, τα ντέρτια, τους καημούς. Πριν σβήσει το ένα, άναβα το επόμενο. Έφτασα να καπνίζω τέσσερα πακέτα την ημέρα. Ώσπου αυτή η εξάρτηση με θύμωσε, δεν είπα όμως «το κόβω», είπα «ας μην καπνίσω σήμερα και βλέπουμε». Διάλεξα και μια καλή φάση της ζωής μου και με την πειθαρχία οδηγό, πέρασαν οι μέρες, οι εβδομάδες και οι μήνες, πέρασαν έτσι επτά χρόνια. Σίγουρος πως είχα πια απαλλαγεί, έκανα τότε το σφάλμα να ανάψω το τσιγάρο κάποιων φίλων. Μια ρουφηξιά μονάχα στην αρχή, ύστερα λίγο περισσότερο και βήμα-βήμα ξανακύλησα. Ως τις 11 Μαρτίου του '90, που πήρα και πάλι την απόφαση. Και ακολουθώντας το ίδιο σύστημα, ξεφορτώθηκα για πάντα τον μπελά. Μόνο που το κακό είχε ήδη γίνει. Τα ανασύρω όλα αυτά απ'το παρελθόν με αφορμή την σημερινή παγκόσμια ημέρα κατά του καπνίσματος. Και θα συμπληρώσω την αφήγηση με έναν παλιό διάλογο και ένα παλιό τραγούδι. Κάποιο βράδυ, χρόνια πριν, η φίλη μου η Νινή Ζαχά θα άναβε στο μπαράκι της, το Snob, το εκατοστό πρώτο τσιγάρο της ημέρας. «Νινή, τί κάνεις εκεί;» τη μάλωσα, όταν την είδα να κρατάει τον αναπτήρα. «Και τί είσαι συ;» μού απάντησε. «Ο γιατρός ή η συνείδησή μου». Κι όσο για το τραγούδι, είναι η θρυλική «Ταμπακέρα», όχι με την Σοφία Βέμπο που το πρωτοπαρουσίασε στο θέατρο, αλλά με τη Μαίρη Λίντα εδώ. Από τη «Μουσική βραδιά» για τα αρχοντορεμπέτικα, που είχαμε ετοιμάσει με τη Δάφνη Τζαφέρη το φθινόπωρο του 1976.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου