Αφού προέκυψε τελευταίως, το εγώ (της Κατερίνας), πάω στο εδώ (της Κατερίνας), τρώγοντας το "είναι", γιατί έχει να κάνει και το ίντερνετ και δεν ξέρω τι σας δείχνει, τι αλλάζει, τι επειτρέπει, που σας πάει.
«Εδώ είναι της Σώταινας!», είπε ένας κύριος αντί για «Καλησπέρα» ή " ένα καφέ".
«Εδώ είναι της Κατερίνας» του απάντησα κι εγώ στον ίδιο τόνο.
«Ήταν όμως της Σώταινας!» επέμεινε εκείνος, σα να με μάλωνε.
«Όχι,
δεν ήταν της Σώταινας! Της Σώταινας ήταν το διπλανό μαγαζί. Πολύ θα
ήθελα να ήταν το δικό μου, μα δεν ήταν! Θέλετε κάτι;» τον ρώτησα, γιατί
χωρίς να το καταλάβω, μάλωνα με έναν άγνωστο άντρα που όπως απότομα
ήρθε, το ίδιο απότομα και έφευγε.
Εκείνη τη
στιγμή δεν κατάλαβα γιατί νευρίασα και ήμουνα κι εγώ το ίδιο απότομη
μαζί του. Όχι, δεν ήταν η κούραση. Ήταν κάτι στον τρόπο του. Ο τόνος και
ο τρόπος της φωνής του έβγαζε υποτίμηση, κάτι σαν βρισιά. Δε μ’ άρεσε.
Στο
μαγαζί μου αναφέρεται το όνομα της Σώταινας, σχεδόν κάθε μέρα, από
πελάτες, γνωστούς, περαστικούς, μα κανένας δε μιλάει έτσι. Στην αρχή
έπεσαν και στοιχήματα, μα όταν είδαν πως είμαι καλά ενημερωμένη, δεν το
ξανατόλμησαν. Έπαιζαν με μεγάλη σιγουριά μεγάλα ποσά που έτσι κι αλλιώς
δεν είχαν, ούτε και θα τα έδιναν βέβαια, αλλά ούτε κι εγώ θα τα ζητούσα.
Αλλιώς, θα ήμουνα πλούσια! Δεν είναι όμως τρόπος αυτός, για να
πλουτίσεις.
...Την θυμάμαι την Κατίνα, γιατί
Κατερίνα την έλεγαν κι εκείνη, «Αιωνία της η μνήμη!» κι ας επικράτησε το
όνομα του άντρας της, του Σώτου. «Σώταινα» την έλεγαν όλοι, κι έτσι την
θυμούνται ακόμα. Το "Κατίνα" ξεχάστηκε.
Την
Σώταινα εγώ την θυμάμαι γριούλα, άπλυτη με τις παντόφλες που ‘ρχόταν
στο περίπτερο να πάρει τσιγάρα και ήταν περιτριγυρισμένη από μια ομάδα
γατιών. Κάποια μικρά κρέμονταν πολλές φορές και στον λαιμό της ή στον
ώμο της. Θυμάμαι πως φοβόμουνα μην τα πατήσουν τα αυτοκίνητα, μα
φαίνεται πως η Κατίνα τα είχε καλά εκπαιδευμένα και ακολουθούσαν τα
βήματά της. Δεν ξέφευγαν παραπέρα για να κινδυνέψουν.
Κι
άλλα θυμάμαι, αλλά τα περισσότερα έχουν να κάνουν με δύσκολες στιγμές
που αντιμετώπιζα στο περίπτερο με πελάτες του μαγαζιού της και όχι με
την ίδια.
Απ’ ότι ήξερα, έμαθα και
μαθαίνω ακόμα, το πρώην μαγαζί της Σώταινας, καθώς και η ίδια, έχουν
γράψει μεγάλη ιστορία στην κοινωνία του Βόλου. Ακούγοντας τρίτους δεν
μπορείς να κρίνεις, ούτε να συγκρίνεις Κατίνα με Κατίνα. Η κάθε «Κατίνα»
έχει τη δική της προσωπικότητα και ιστορία στην ιστορία. Βρίσκω πολλές
συμπτώσεις, ακόμα και ομοιότητες, μα και άπειρες αντιθέσεις.
(Αυτό, δα, έλλειπε! Εδώ δίδυμες αδερφές και διαφέρουν μεταξύ τους!)
Όχι,
δεν προσβάλλομαι όταν μου θυμίζουν την Σώταινα, ούτε όταν μπερδεύουν το
μαγαζί μου με την ιστορία. Αντιθέτως, μάλιστα. Μ’ αρέσει να μαθαίνω για
τη ζωή της, σα ν’ ακούω ένα αληθινό παραμύθι. Πολλές φορές την φέρνω
στο μυαλό μου και προσπαθώ να μπω στην ψυχολογία της και να καταλάβω,
πως ένιωθε περιστοιχισμένη καθημερινά από τόσους άντρες, γιατί στο
μαγαζί της πήγαιναν μόνο άντρες. Αναρρωτιέμαι: Πώς τους άντεχε, πώς τους
αγάπησε, πώς τους φέρνονταν, πώς και πόσο την σέβονταν; Και κυρίως,
πόσοι την αγάπησαν, πόσοι την θυμούνται και σε πόσους έλλειψε ή λείπει
ακόμα, γιατί δε μπορεί! Για να μένει αξέχαστη, σίγουρα ήταν μια
ξεχωριστή γυναίκα και προσωπικότητα.
Αν όχι την ίδια και το μαγαζί της, την υστεροφημία της, πράγματι, την ζηλεύω!
Μακάρι να μπορούσα κι εγώ μέσω «των χναριών», να άφηνα - έστω- μια μικρή τελεία πίσω μου!
Υγ. Αν δεν απαιτούσε χρόνο θα έψαχνα ένα γνωστό σε όλους μας τραγούδι που λέει:
«Ο καθένας φίλε γράφει και την ιστορία του!»
Κατερίνα Δε.Στα.Πα. (Δεσπότη - Σταματίου, Παπαθεοδώρου)
http://tokafeneiontoukyklaminou.blogspot.com/
Ένα μεγάλο "ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ" τον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ που με φιλοξένησε στις σελίδες του!
(Πολύ καθυστερημένο, βέβαια, αλλά... εδώ... σκληρά εργαζόμενη Κατερίνα!)
