Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη !!! (ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ)

Δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη !!! 

"Γιατί τα ρωτάς όλα αυτά; Φοβάσαι μην πεθάνεις;"

 (ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΟΝ) από δω και κάτω.

"Καθόλου. Είχα απορίες κι είναι ευκαιρία να μού τις λύσεις."

"Γιατί κρατάς σημειώσεις; Δημοσιογράφος είσαι;"

"Όχι, αλλά αφού θα μάθω εγώ, θα τα γράψω να τα μάθουν κι άλλοι, να ξέρουν!"

Χαμογέλασε...

"Πάντως", πέταξε στο τέλος της μακάβριας "συνέντευξης", "άμα πεθάνεις, να πεις τον άντρα σου, από τώρα, εγώ θα σε ντύσω! Εμένα να φωνάξει!"

"Όπως έντυσα και την μάννα σου..." συνέχισε και μού θύμισε πόσο τον είχα αντιπαθήσει τότε, λόγω του επαγγέλματός του.

Μωρέ, επιθυμία!

"Άμα πεθάνω, θα με ντύσουν τα παιδιά και ο άντρας μου", του είπα, λίγο άγρια...

Και τότε, την μάννα, εγώ  με την πεθερά μου την "ετοιμάσαμε"...

Δεν το θυμόταν, δεν του το είπα, δεν ήθελα και να το σκαλίσω το θέμα, τζίζ!

Έτοιμη ήταν, όταν την βάλανε στο κουτί...

Η αλήθεια είναι, πως πάλι με αφορμή την μάννα, ξεκίνησε αυτή η συζήτηση.

"Πες μου τι έγινε το δαχτυλίδι της;" κλασσική ερώτηση, όταν τον βρω στον δρόμο μου.

"Είπαμε. Το πήραν."

"Πότε;"

"Όταν πήγατε για καφέ, αφού δεν το βρήκατε μετά."

"Ποιοί;"

"Δεν είδα. Δεν ξέρω. Άν φαίνονταν, θα το πήραν. Εσύ περίμενες να το βρεις;"

Θυμωμένα την ξεκινήσαμε την συζήτηση, "θυμωμένα" (αγαπησιάρικα όμως), την τελειώσαμε. 

(Τον ρώτησα πολλά.

Δε θα γράψω και βιβλίο, φυσικά!

Ότι θυμάμαι, ότι σημείωσα, όπως έρθουν.

Η ουσία να μένει, μαζί με τον σεβασμό στους νεκρούς μας και σε όσους κάνουν αυτό το δύσκολο επάγγελμα.)

"Δηλαδή, όταν σε ρώταγαν, τί δουλειά κάνεις, απαντούσες νεκροθάφτης;"

"Απαντούσα πεθαμενατζής και με καμάρι."

"Πληρώνεται καλά αυτή η δουλειά;"

"Πληρώνεται."

"Αντέχεται;"

"Συνηθίζεις."

"Η οικογένεια;"

"Τί πρόβλημα να έχει η οικογένεια; Δουλειά είναι κι αυτή. Κάποιος πρέπει να την κάνει."

"Πόσες κηδείες έχεις στο βιογραφικό σου;"

"Εκατοντάδες."

"Ποιοί πεθαίνουν πιο πολλοί; Άντρες ή γυναίκες;"

"Παλιά, γυναίκες. 4 γυναίκες, ένας άντρας!"

"Και πώς υπήρχαν τόσες χήρες, τότε;"

"Ξέρω 'γω! Είστε πολλές, φαίνεται!"

"Τώρα;"

"Τώρα πεθαίνουν όλοι. Άντρες, γυναίκες, νέοι, παιδιά.... Μπερδεμένοι θάνατοι."

"Λύγισες κάποιες φορές;"

"Ναι... Σ' ένα κορίτσι γνωστό μου... Εκεί έπρεπε να σταθώ και σαν επαγγελματίας και ώς άνθρωπος."

(Κατάλαβα...

Ρώτησα, μα δε σας τα γράφω.

Εκεί λύγισα κι εγώ, πολύ.)

"Άλλος;"

"Στον πατέρα μου... Ενώ αντέδρασα φυσιολογικά στην είδηση κι ήμουνα δυνατός, όταν έφτασα στην πατρίδα και πήγε να τον χαιρετήσει ένας φίλος μου, εκεί, σήκωσα το χωριό στον αέρα απ' τα ουρλιαχτά μου... Θυμήθηκα την σκηνή που μάς έπαιζε ο πατέρας μου..."

Ανάσα, κι εκείνος κι εγώ, κοιτάζοντας την θάλασσα. Να προλάβει να κρύψει το δάκρυ του, κι εγώ το ξεροκόκαλο στον λαιμό.

"Τόσα χρόνια μέσα στα Νεκροταφεία, σού έτυχε ποτέ, να δεις φάντασμα, κάτι παράξενο;"

"Όχι."

"Έτυχε ποτέ, σε εκταφή, να βρείτε σώμα στο πλάι ή μπρούμιτα;"

"Νεκροφάνεια, λες. Ναι. Ένας νέος, βρέθηκε στο πλάι."

"Πώς έγινε; Πότε το είδατε; Στην εκταφή;"

"Όχι! Σε δέκα λεπτά, μετά την κηδεία!"

"Τί;;;"

"Ο νεαρός είχε ένα αδελφάκι, κι εκείνο έλεγε:  "Ο αδελφός μου είναι ζωντανός! Ανοίγει τα μάτια του και τα ξανακλείνει!" κανένας δεν του έδινε σημασία όμως!

Όταν πήγαν για καφέ, το παιδί επέμενε. Τότε, φωνάξανε εισαγγελέα, πήγανε και το παιδί ήταν στο πλάι. Το πήγαν στο Νοσοκομείο, αλλά ήταν πια αργά."

"Μα, πώς; Δεν είχαν περάσει οι 24 ώρες;"

"Είχαν περάσει."

........................................

...................ΣΟΚ.

"Θα μού πεις, γιατί δεν λιώνουν όλα τα σώματα, στον ίδιο χρόνο;"

"Είναι τα χώματα, τα φάρμακα, το σωματικό βάρος... κ.άλ."

"Τα νάυλον;"

"Παίζουν κι αυτά ρόλο."

"Γιατί τα βάζετε; Μπορείς να μού πεις;"

"Για να μην ανοίξει το σώμα, πριν ταφεί... κ.λ.π."

"Και μετά; Γιατί δεν το βγάζετε μετά;"

"Το βγάζουμε..."

"Εμ! Δεν το βγάζετε και ξέρω!"

"Τα οστά, γιατί δεν είναι όλα λευκά;"

"Αναλόγως το σεντόνι και τα ρούχα."

"Το σεντόνι" τόνιζε.

"Μα, το σεντόνι είναι λευκό, έτσι κι αλλιώς!"

"Όχι, δεν είναι όλα λευκά!"

"Βρίσκουμε και λευκά και καφέ και μαύρα κόκαλα."

(Ξέχασα να τον ρωτήσω για κόκαλα που ευωδιάζουν... άλλη φορά.)

"Το μαξιλάρι;"

"Στην αρχή είναι από πριονίδι. Μετά, παίρνουμε ένα άλλο, βάζουμε μέσα χώμα...."

"Κάτω απ' το μαξιλάρι, ξέρω... αφήνουν λεφτά. Τ' αφήνετε;..."

Χαμόγελο.

Θυμήθηκα την μάννα. Κερματάκια... άχρηστα.

"Οι τσιγγάνοι βάζουν δεσμίδες!"

!!!

"Και δεν λιώνουν;"

"Άλλα λιώνουν, άλλα όχι."

"Κι ύστερα;;;"

"Μας τα χαρίζουν! Δεν τα θέλουν!"

"Μόνο λεφτά;"

"Συχνά και χρυσαφικά, δόντια... Τί να τα κάνουν;"

"!!!"

"Όταν κάνετε την εκταφή, τί βρίσκετε;"

"Φίδια και σκουλήκια!"

"Πού; Μέσα στο φέρετρο;"

"Όχι. Απ' έξω."

"Και πώς;"

(Ας μην τα γράψω όλα.)

"Ασθένειες; Πόσο καλυμμένοι είστε εσείς;"

"Κάνουμε όλα τα εμβόλια, φοράμε μάσκες, γάντια, φόρμες ολόσωμες μιας χρήσης..."

"Αρρώστησε ποτέ, κάποιος, από νεκρό;"

"Ναι. Από Μελιταίο πυρετό." 

.....

"Πόσα Νεκροταφεία έχει ο Βόλος;"

"Των Ταξιαρχών, του Κούκου, του Αγίου Γεωργίου, της Αγίας Παρασκευής" (κι άλλο ένα είπε, δεν το συγκράτησα).

"Στων Ταξιαρχών, στο Παλιό Νεκροταφείο Βόλου, βλέπω πολλά χωρίσματα."

"Είναι των Στρατιωτικών, των Ιταλών, των Άγγλων."

"Ξένων; Τόσος χώρος;"

"Ναι, είναι απ' τον πόλεμο."

"Και δεν τους πήραν;"

"Όχι. Έρχονται εδώ και τους τιμάνε."

"Είναι αλήθεια ότι τα Γραφεία Τελετών, πέφτετε σαν τα κοράκια στα Νοσοκομεία;"

"Όχι. Υπάρχει πρόγραμμα. Η προϊσταμένη ειδοποιεί, όποιον έχει σειρά, εκτός, αν κάποιος απ' τους συγγενείς, θέλει γνωστό  του γραφείο."

"Κι ύστερα; Τί δεν είπαμε;"

Άρχισε να μού ψέλνει το: "Μακαρία η Οδός".

Ήταν και κακόφωνος, τον έκοψα.

"Άστο, θα το βρω στο ίντερνετ!"

ΝΕΚΡΩΣΙΜΟΣ ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΜΑΚΑΡΙΑ Η ΟΔΟΣ ΔΕΥΤΕ ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΝ ΑΣΠΑΣΜΟΝ 

" Καληνύχτα! Τί ξεχάσαμε; Πρέπει να φύγω."

"Ότι θυμηθείς, το συμπληρώνουμε!" είπε.

Αμ, δε, που θα σε ξαναρωτήσω!

"Σε Καλό, έχεις κάτι;"

"Άμα θυμηθώ..."

"Θυμήσου! Δεν μπορεί! Κάτι θα έχεις!"

Υγ. Κάπου εκεί, πριν το τέλος, είχε πει και για το τελευταίο "ντύσιμό" μου!

Το είπα πριν λίγο στον άντρα μου, γέλαγε!

Κάτι θα έλεγα για γυμνισμό, αλλά... το "ελάφρυνα" πολύ το θέμα, για να σκεπάσω την αγρίλα του... με "κρύο" χιούμορ.

Όλα μέσα στη ζωή είναι ΟΜΩΣ, κυρίως, ο θάνατος!

Χτυπάμε και ξύλο, άμα λά 'χει... 

Τοκ - τοκ

Ποιος; Χτύπησε κανείς; Λάθος κάνατε, κύριε Χ! Επιλέξαμε ΖΩΗ!