Πέμπτη 14 Απριλίου 2016

Τα πρόβατα της πόλης

Ναι, απ' τις 12 τ' Απρίλη, ακόμα.

...Και περπατούσα.
Κι είδα τα δυο δεντράκια, τα ενωμένα.

Ζουμ στα πόδια, αντί φακού.
Μπορούσαν. Πήγαιναν.

Κι όταν πήγα πιο κοντά, δεν είδα Άλογο, όπως συνήθως, είδα πρόβατα...

κι αρνάκια και γκλίτσα

και "μπορώ να την φωτογραφήσω;" ρώτησα τους δυο άντρες που συζητούσαν.

"Μπορείς!" μ' απάντησε ο ένας, που ήταν ο βοσκός τους.

"Παππού... πού είσαι;" η σκέψη, μέσα μου... (λόγω γκλίτσας ή μπαστουνιού και κάμπου)

"Γιατί τα έχετε εδώ στην πόλη; Γιατί δεν είναι στα βουνά;"
"Δεν πάνε στα βουνά αυτά. Εδώ κοντά είναι η στάνη", είπε ο ιδιοκτήτης τους και βοσκός, μάλλον.

Κοίταξα λυπημένα τα μικρά...
Θυμήθηκα τις σούβλες του Πάσχα.

"Αγαπάς τα αρνιά; Από δω είσαι;" με ρώτησε ο άλλος ο κύριος, που ούτε καν, είχα προσέξει!

Σοκ! παππού, ο άλλος κύριος, ήταν φίλος σου...!
Δεν με γνώρισε! Αδυνάτισα πολύ, από τότε...

...Δε μού βγήκε να πω: "δεν με θυμάσαι;"

Απέφυγα να τον κοιτάζω πολύ. Δεν ήθελα να θυμηθεί, δεν είχα δυνάμεις... για τέτοια "ανοίγματα".
Είχα φτάσει μέχρι τα πρόβατα, έπρεπε να φτάσω και μέχρι το σπίτι, όρθια, αν και ήξερα, πια, θα έπαιρνα αστική.

"Ναι... κάποτε ήθελα να γίνω βοσκοπούλα. Σε μεγάλη ηλικία, μάλιστα, βρήκα και αγγελία. Ζητούσαν άντρα όμως, εκτός, αν ήξερα ν' αρμέγω..."

Τους τα είπα, γέλασαν εκείνοι κι εγώ καθόλου, μέτραγα δυνάμεις... για τον ανήφορο, αφού φωτογράφησα και το σανό.

Το σανό, δεν είναι στα καλά ''σημάδια"μου, όταν το δω. Σημαίνει απόθεμα και καλό κουμάντο και συνήθως, δεν έχω...
Λογικό ήταν όμως, να είναι κοντά στα πρόβατα.
Το Ά- λογο ήταν, γιατί βρέθηκα εγώ, απ' την κουζίνα μου, σχεδόν εκτάκτως, εκεί!
Τελευταίο κλικ, χαιρέτησα, ευχαρίστησα και στράφηκα προς τον δρόμο, πλησιάζοντάς τον ... στην ευθεία του.