Ζ Ω Η
Μαύρα κι' ανήσυχα γίδια κατεβαίνουν να
πιουν στην κελαϊδούσα ρεματιά.
πιουν στην κελαϊδούσα ρεματιά.
Μαύρα κι' ανήσυχα γίδια στάθηκαν άξαφνα
στον κατήφορο, με τα κέρατα σαν κλάδους,
και τα κεχριμπαρένια των μάτια με κυττάζουν.
στον κατήφορο, με τα κέρατα σαν κλάδους,
και τα κεχριμπαρένια των μάτια με κυττάζουν.
Μέσ' απ' το λόγγο, μέσ' απ τα σγουρά πεύκα,
ένα κοτσύφι σφυρίζει σαν τσοπανόπουλο.
ένα κοτσύφι σφυρίζει σαν τσοπανόπουλο.
Α! ζωή τρελλή που είσαι! Α ζωή!
Στον κόρφο του βουνού, σαν καλωσύνη που
κρύβεται είν' ένα εκκλησάκι.
κρύβεται είν' ένα εκκλησάκι.
Χρόνια διακόσια κοιμάται απόξω ο καλόγερος
που το ζωγράφισε — χρόνια διακόσια σωπαίνουν
τα τρία του κυπαρίσσια.
που το ζωγράφισε — χρόνια διακόσια σωπαίνουν
τα τρία του κυπαρίσσια.
Στον κόρφο του βουνού είν' ένα κάτασπρο
εκκλησάκι.
εκκλησάκι.
Α ζωή ωραία που είσαι! Α ζωή!
Απάνω στης λιλά μολόχες, απάνου στο νέο
θυμάρι, πουλάκια δίχως όνομα, στιγμές
πουλάκια, ήρθαν — έφυγαν.
θυμάρι, πουλάκια δίχως όνομα, στιγμές
πουλάκια, ήρθαν — έφυγαν.
Η γαλανές σκιές των φύλλων τρέχουν στο
φακιόλι της χωριατοπούλας που διαβαίνει
κάτου απ' τον πλάτανο.
φακιόλι της χωριατοπούλας που διαβαίνει
κάτου απ' τον πλάτανο.
Στον ήσκιο του ο γεροπεύκος κοίμισεν ένα
κοπάδι.
κοπάδι.
Στο λαμπρό γαλάζιο τ' ουρανού άσπρα
σύννεφα σβύνουν από ηδονή...
σύννεφα σβύνουν από ηδονή...
Α ζωή ευτυχισμένη που είσαι! Α ζωή!
Κι' όμως την ώρα του δειλινού — δεν ξέρω
τι θέλει το φως του άλλου κόσμου και χύνεται
στα πεύκα, τι θέλει το φως του άλλου κόσμου...
τι θέλει το φως του άλλου κόσμου και χύνεται
στα πεύκα, τι θέλει το φως του άλλου κόσμου...
Κι' όμως τώρα που βράδυασε δεν ξέρω γιατί
όλα στον κόσμο συλλογίζονται την αιτία των
— γιατί το σκοτάδι απλώνεται σαν ένα μεγάλο
νόημα...
όλα στον κόσμο συλλογίζονται την αιτία των
— γιατί το σκοτάδι απλώνεται σαν ένα μεγάλο
νόημα...
Κι' όμως τώρα που σκοτείνιασε τα πλάσματα
συλλογίζονται το νόημα τούτο, που το είχανε
ξεχάσει το πρωί σήμερα με τον ήλιο, σήμερα
με της χαρές, και πάλι θα το ξεχάσουν αύριο
με τον ήλιο, αύριο με της χαρές...
συλλογίζονται το νόημα τούτο, που το είχανε
ξεχάσει το πρωί σήμερα με τον ήλιο, σήμερα
με της χαρές, και πάλι θα το ξεχάσουν αύριο
με τον ήλιο, αύριο με της χαρές...
Α ζωή ασυλλόγιστη που είσαι! Α ζωή!
.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Πεζοί ρυθμοί
.
ΖΑΧΑΡΙΑΣ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ
Πεζοί ρυθμοί
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου