Η Λϊζα, έτσι την φωνάζω, είναι ένα αδέσποτο σκυλί που ήρθε τον χειμώνα στην γειτονιά μου.
Της έριχνα στον κήπο μου ή στον πεζόδρομο, ότι είχα, από ψηλά.
Τότε δεν είχαμε πόρτα εξωτερική, ακόμα.
Στην πορεία μάλωσα με γειτόνους, γιατί είδα να τους φοβάται και να φεύγει, κ.λ.π.
Μετά, εν τη παρουσία μου, έστω κι απ' το μπαλκόνι, δεν φοβόταν, έμενε εκεί και έτρωγε ότι της έριχνα, έπαιρνε και ψωμάκι μαζί της, ενώ τα μάτια της κοίταζαν πίσω και μού έλεγαν: "ευχαριστώ".
Με τα κρύα, μια την έχανα, μια ερχότανε, μέχρι που είδα ότι ήταν έγκυος, κάποια στιγμή.
Εκείνον τον καιρό, την πρόσεχα ιδιαίτερα.
Κράταγα φαγητά, πρώτα για κείνη.
Κι ύστερα, εξαφανίστηκε για λίγο καιρό.
Κατάλαβα ότι γέννησε και πρόσεχε τα μωρά της.
Μετά, βάλαμε πόρτα, δεν μπορούσε να μπει στον κήπο, αν ερχόταν...
Την είδα μια μέρα, καθώς γύριζα, με κοίταζε στα μάτια.
Είχε γεννήσει, σίγουρα.
"Περίμενε", της είπα και με περίμενε.
Μια μέρα πάλι, που με είδε στο άλλο μπαλκόνι, μάλλον, μπερδεύτηκε.
Δεν ήξερε από που, να με περιμένει.
Τελικά... να μην τα πολυλογώ, έρχεται σε μένα, όταν δεν βρίσκει τροφή.
Γι' αυτό και περιμένει και τελικά, την βλέπω, γιατί δεν έχει σταθερές ώρες, ούτε εκείνη, ούτε εγώ.
Πολλά τα αδέσποτα της γειτονιάς, δεν το συζητώ!
Στα μάτια με κοιτάζουν όλα, γατάκια και σκυλάκια, την Λίζα όμως, την αγάπησα ιδιαίτερα.
Έτσι, για να μην της τα τρώνε τα άλλα αδέσποτα, (που τα βλέπω κάθε μέρα, κι αναλόγως την πείνα τους και τι έχω, τα ταίζω), εντελώς αυθόρμητα, μία μέρα... της έριξα την σακούλα της που μέρες την περίμενε.
Με κοίταζε... Δεν καταλάβαινε.
"Παρ' το Λίζα και φύγε! Σπίτι σου, να φας!"
Με κοίταζε, την κοίταζε, έλεγα τα "μπράβο" και "πάρ' την", "όχι από κει, θα την σκίσεις!", μ' άκουγε το σκυλί, δοκίμαζε, τελικά, τα κατάφερε!
Ήταν η πρώτη της φορά, μ' αυτή την μέθοδο.
Την πήρε και έτρεξε στα μωρά της, φαντάζομαι.
Πάντα κοιτάζει, όμως, πίσω!
Αυτό είναι το σκυλίσιο "Ευχαριστώ", δε συγκρίνεται με ανθρώπινο.
Τώρα πια, ξέρει.
Έχει εκπαιδευτεί, κι εκείνη, κι εγώ.
Δεν έρχεται συχνά, όμως.
Δεν ξέρω τι έγιναν τα μωρά της.
Μόνο, τής έχω έτοιμη σακούλα, για όποια στιγμή την δω, μπορεί να είναι και μεσάνυχτα.
Αυτά και να πάω να κάνω δημόσια τα βιντεάκια μου, που έτυχε την τελευταία φορά, να κρατήσω.
ΗΤΑΝ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΑΡΑ!!!
1
2
Της έριχνα στον κήπο μου ή στον πεζόδρομο, ότι είχα, από ψηλά.
Τότε δεν είχαμε πόρτα εξωτερική, ακόμα.
Στην πορεία μάλωσα με γειτόνους, γιατί είδα να τους φοβάται και να φεύγει, κ.λ.π.
Μετά, εν τη παρουσία μου, έστω κι απ' το μπαλκόνι, δεν φοβόταν, έμενε εκεί και έτρωγε ότι της έριχνα, έπαιρνε και ψωμάκι μαζί της, ενώ τα μάτια της κοίταζαν πίσω και μού έλεγαν: "ευχαριστώ".
Με τα κρύα, μια την έχανα, μια ερχότανε, μέχρι που είδα ότι ήταν έγκυος, κάποια στιγμή.
Εκείνον τον καιρό, την πρόσεχα ιδιαίτερα.
Κράταγα φαγητά, πρώτα για κείνη.
Κι ύστερα, εξαφανίστηκε για λίγο καιρό.
Κατάλαβα ότι γέννησε και πρόσεχε τα μωρά της.
Μετά, βάλαμε πόρτα, δεν μπορούσε να μπει στον κήπο, αν ερχόταν...
Την είδα μια μέρα, καθώς γύριζα, με κοίταζε στα μάτια.
Είχε γεννήσει, σίγουρα.
"Περίμενε", της είπα και με περίμενε.
Μια μέρα πάλι, που με είδε στο άλλο μπαλκόνι, μάλλον, μπερδεύτηκε.
Δεν ήξερε από που, να με περιμένει.
Τελικά... να μην τα πολυλογώ, έρχεται σε μένα, όταν δεν βρίσκει τροφή.
Γι' αυτό και περιμένει και τελικά, την βλέπω, γιατί δεν έχει σταθερές ώρες, ούτε εκείνη, ούτε εγώ.
Πολλά τα αδέσποτα της γειτονιάς, δεν το συζητώ!
Στα μάτια με κοιτάζουν όλα, γατάκια και σκυλάκια, την Λίζα όμως, την αγάπησα ιδιαίτερα.
Έτσι, για να μην της τα τρώνε τα άλλα αδέσποτα, (που τα βλέπω κάθε μέρα, κι αναλόγως την πείνα τους και τι έχω, τα ταίζω), εντελώς αυθόρμητα, μία μέρα... της έριξα την σακούλα της που μέρες την περίμενε.
Με κοίταζε... Δεν καταλάβαινε.
"Παρ' το Λίζα και φύγε! Σπίτι σου, να φας!"
Με κοίταζε, την κοίταζε, έλεγα τα "μπράβο" και "πάρ' την", "όχι από κει, θα την σκίσεις!", μ' άκουγε το σκυλί, δοκίμαζε, τελικά, τα κατάφερε!
Ήταν η πρώτη της φορά, μ' αυτή την μέθοδο.
Την πήρε και έτρεξε στα μωρά της, φαντάζομαι.
Πάντα κοιτάζει, όμως, πίσω!
Αυτό είναι το σκυλίσιο "Ευχαριστώ", δε συγκρίνεται με ανθρώπινο.
Τώρα πια, ξέρει.
Έχει εκπαιδευτεί, κι εκείνη, κι εγώ.
Δεν έρχεται συχνά, όμως.
Δεν ξέρω τι έγιναν τα μωρά της.
Μόνο, τής έχω έτοιμη σακούλα, για όποια στιγμή την δω, μπορεί να είναι και μεσάνυχτα.
Αυτά και να πάω να κάνω δημόσια τα βιντεάκια μου, που έτυχε την τελευταία φορά, να κρατήσω.
ΗΤΑΝ ΤΗ ΜΕΡΑ ΜΕ ΤΟΝ ΨΑΡΑ!!!
1
Ξερά της γάτας μου της έδωσα εκείνη την μέρα, γιατί μού είχε πάρει την έτοιμη σακούλα ο γιος μου, για τα άλλα τα σκυλιά (του βουνού)και φοβούμενη μην αργήσω και φύγει, είχε κίνηση η γειτονιά, έκανα γρήγορα. (Έλειπα το πρωί, κ.λ.π.)
ΑπάντησηΔιαγραφήΠρώτη φορά την είδα να πηγαίνει από κει, κάτι την φόβησε τότε και δεν πήγε ευθεία.
Η Ελπίδα, δεν διαμαρτύρεται, πια!Έμαθε.