Μ' αυτά τα χέρια, σαν φτερά...

Το τραγουδούσε το μυαλό μου, όταν ξύπνησα.

Ίσως ήταν αφορμή, η βραδυνή συζήτηση με τον γιο.
"Μάνα, έχω τουλάχιστον δέκα χρόνια, να σε δω να γελάς..."
Μεγάλη συζήτηση.
"Θα ήμουνα ηλίθια, αν γελούσα, και τότε, και τότε, και τώρα, κ.λ.π. Φροντίζω να γελάτε εσείς, αλλά δεν ξέρω πόσο το καταφέρνω όμως, και πόσο πρέπει... να γελάτε..."
"Νταν, νταν, νταν, νταν νταν, Νταν!" η καμπάνα του Αγίου Νεκταρίου
Κυριακή 17 Απρίλη 2016, Ε' Νηστειών, της Μαρίας Αιγυπτίας
"'Ελα να πάρεις γαύρο χοντρό! Έλα, έχω γαύρο, πολύ χοντρό, είναι πολύ χοντρός ο γαύρος, για σκάρα!"
ώρα 8:38
Δεν είναι ο δικός μου ο Ψαράς, μα, αν έρθει πιο κοντά, θα πάρω.

8 και 41. Έφυγε; Δεν ξανακούστηκε.

Ήρθε και η 17 τ' Απρίλη, που στις 10 είχα μπερδέψει...

Ένα σύννεφο καπνού, έξω, περίεργη. Ομίχλη, φωτιά; Φωτογράφησα.

Τραγούδι, δεν μπήκα για πολλά.

Ο ΜΕΤΟΙΚΟΣ - ΑΝΤΩΝΗΣ ΚΑΛΟΓΙΑΝΝΗΣ 

Από το δίσκο "Ο Αντώνης Καλογιάννης τραγουδά Ζωρζ Μουστακί" (1979)

Στίχοι:
Σαν σύννεφο απ' τον καιρό,
μονάχο μες τον ουρανό,
πήρα παιδί τους δρόμους.
Περπάτησα όλη τη γη
μ' ένα τραγούδι στην καρδιά
και τη βροχή στους ώμους.

Μ' αυτά τα χέρια σαν φτερά,
που δεν εγνώρισαν χαρά,
πάλεψα με το κύμα.
Κι είχα βαθιά μου μια πληγή,
αγάπη που δε βρήκε γη,
χαμένη μες το κρίμα.

Με πρόσωπο τόσο πικρό
από τον ήλιο το σκληρό
χάθηκα μες τη νύχτα.
Κι ο έρωτας με πήγε κει
που 'χα στα χείλη το φιλί,
μα συντροφιά δεν είχα.

Με την καρδιά μου μια πληγή
περπάτησα σ' αυτή τη γη
που είχα να τη ζήσω.
Μα μου τα πήρανε μαζί,
το όνειρο και την αυγή,
και φεύγω πριν αρχίσω.

Σαν σύννεφο απ' τον καιρό,
μονάχο μες τον ουρανό,
θα 'ρθω ξανά κοντά σου.
Μέσα σε κείνη τη βροχή
που σ' άφησα κάποιο πρωί
κι έχασα τη ζωή μου.

Θα 'ρθω ξανά απ' τα παλιά
σαν το πουλί απ' το νοτιά
την πόρτα να χτυπήσω.
Θα 'ναι μια άνοιξη πικρή,
που όλα θ' ανοίγουνε στη γη,
κι απ' την αρχή θ' αρχίσω.

***
Υγ. Και τούτο, το βράδυ. Πάντα γελαστοί και γελασμένοι.