Το μπόλιασμα της λεμονιάς

Το μπόλιασμα της λεμονιάς, το βρήκα έτοιμο, από έμπειρο χέρι.

Ήταν λεμονιά όταν την πρωτοφύτεψα το '90, την πάγωσαν τα κρύα, έγινε νερατζιά, μετά, πάλι πάγωσε, άιντε πάλι, μεγάλωσε, έφτασε ώς εκεί, την ξαναμπόλιασε ο γείτονάς μου, άιντε, να δούμε, πότε θα φάμε δικά μας λεμόνια!

"Από εφτάκιλη", είπε, "τα μπόλια"!

Με το ΚΑΛΟ, να ζήσουμε να απολαύσουμε καρπούς!

Μού θύμισε το άλλο με την γειτόνισσα, όχι με τον Τοτό.

"Τί κάνεις, Κατερίνα; Χάθηκες!"
"Δημιουργώ... Είμαι άνθρωπος που ακόμα δημιουργώ και δημιουργούμαι. Απόλαυσε εσύ τα εγγονάκια σου, παίξε μαζί τους, κι άσε εμένα, έχω δρόμο ακόμα..."

Αυτά, κι άλλα είπα, και με κατάλαβε η γυναίκα!
Βλέπει, άλλωστε!
Της έδωσα ραντεβού για το μέλλον, εκεί που θα σμίγουν οι στιγμές μας, προς περισσότερη φιλοσοφία...
Αν, κι όποτε...
Θεός, μόνο, ξέρει!