Εμπειρίες

ΕΔΩ, βρήκα μια σχετική ανάρτηση, σχετικά με "το μάτι του θεού".

Δε θέλω να μάθω, δεν το ψάχνω.

Ψάχνεται όποιος έχει προσευχηθεί κάπου και δεν έχει πάρει ανταπόκριση.


Ωστόσο,όταν κινείσαι μέσα στη ζωή, κάτι θα φτάσει στ' αυτιά σου, θα σταθείς ανάλογα και θα προχωρήσεις.

Καθώς απείχα απ' το Φεις, αφού είδα πως οι "υποχρεώσεις" μου στο να ευχαριστήσω τους φίλους μου, απαιτούσαν ώρες και ζωή, περιπλανήθηκα από περιέργεια σε πολλές άλλες σελίδες, κι έτσι έμαθα (περίπου) και τί συμβαίνει γύρω μου.
Εν ολίγοις, μού έκανε και καλό, "ξύπνησα", λιγάκι.

Αφού ο γείτονάς μου είναι Ιεχωβάς και τα βρίσκουμε επί της ουσίας,  αφού ο Καλός μας φίλος είναι μουσουλμάνος και η φιλία μας κρατάει εικοσαετία και, δεν με πειράζει που πιστεύει ο κάθε άνθρωπος.
Δικός του λογαριασμός.

Δεν επιβάλλω, δεν δέχομαι να μού επιβάλλουν, έτσι ζω και προχωρώ.

Αγαπώ και δεν βλάπτω.
Το ίδιο θα ήθελα να κάνουν και οι άλλοι για μένα.

Όταν παύουν να ισχύουν αυτές οι δυο βάσεις, στους άλλους, απομακρύνομαι, πριν πάψω να αγαπώ και πριν μάθω κι εγώ να βλάπτω.

Απλές οι αρχές μου.

Άλλη μία είναι, αν πάω σε Σχολείο, θέλω ν' ακούσω για γράμματα, αν πάω στην Εκκλησιά μου, ν' ακούσω για τον δικό μου Θεό, όπως όταν πάω στο ζαχαροπλαστείο, πάω για να πάρω γλυκό, κι όχι δηλητήριο.

Τελευταία, 'είδα", πως μπερδεύτηκαν τα "προϊόντα" και "Προίόντα".

Δεν το είχα πάρει χαμπάρι...

Λογικό, το να "κλωτσήσω".

Έφτασα 56 χρονών, χρόνια, από παιδί σε Εκλησιές και Εξωκκλήσια για "μάτι Θεού', δεν είχα ακούσει.
Τώρα... το έμαθα απ' το ίντερνετ... και το "είδα"... εδώ και καιρό, καμουφλαρισμένο σε πολλές Εκκλησιές ΜΟΥ! (Μου και Μας - Ελληνικές)

Δεν είπα κουβέντα, "απορώ κι εξίσταμαι", πόσο κοιμισμένοι είναι πολλοί πιστοί, και δεν το έχουν πάρει ακόμα, χαμπάρι!

Έριχνα "βάρη" στο ευατό μου, μια, δυο, πέντε, δέκα, μα, δεν μπορεί να είμαι εγώ η "ξύπνια", οπότε;

Οπότε, κάθε πιστός, είναι και υπεύθυνος του εαυτού του, όσον αφορά τους μεγάλους.

Θεούλης ξέρει, αν και πού τον ξεγέλασαν, ως αγράμματο και ώς πού, συγχωρούνται οι αμαρτίες του. Εγώ περισσεύω, δύσκολο να βοηθήσω. Δεν παύω να έχω κι εγώ τις δικές μου.

Πάμε παρακάτω, πολύ παρακάτω.

Εκείνο που μ' ανησυχεί, είναι τα νειάτα.

Δεν πήραν βάσεις απ' τους γονείς, (ίσως και να μην είχαν), μιλάμε για την χώρα μας.

Κι αν πήραν, τις έχασαν στα Σχολεία, εκεί που το "παιχνίδι" στήθηκε, εδώ και χρόνια και ήταν η μόρφωση.

Αυτό το: "Πιστεύουμε μόνο, στους επιστήμονες!"

Απαξιούμε, ότι Πιστεύεις εσύ, δεν "είδαμε", κιόλας!

Δε λέω. Ξέρω, πολλά, μάς τα έμαθαν λάθος. Δεν ειπώθηκαν όλα, ούτε κατά το παρελθόν.

Όμως, η Πίστη, είναι Πηγή που αναβλύζει και "φαίνεται". Όσα πετραδάκια και σκουπιδάκια κι αν έχει μαζέψει το Καθαρό νερό, αν τα παραμερήσεις, μπορείς να πιείς, να ξεδιψάσεις, χωρίς να σε βλάψει και να δώσεις και σε άλλους, να μην το κρατάς μόνο για τον εαυτό σου.

Έτσι την "είδα" την ζωή, έτσι ξεδίψασα, μια ζωή, όπως οι αγράμματοι γονείς μου και το παραπίσω σόι.

Στο τώρα μας, τώρα.

Στον δρόμο μου αυτές τις μέρες, πέτυχα ένα κορίτσι που ζωγραφίζει, κι  είδα πως τελικά, έχει πολύ ταλέντο.

Μού δάνεισε το μπλογκ της να το δω με την άνεσή μου, γιατί βιαζόμουνα και θα της το επέστρεφα γρήγορα.

Βλέποντάς το, έπαθα.
Είχα δυο μέρες να συνέλθω.

Ποιος το μπέρδεψε το κορίτσι αυτό; αναρωτήθηκα.
Φοράει Σταυρό, ανάβει κεράκια, λέει το "Πιστεύω", μέρα νύχτα και οι ζωγραφιές της...

"Έχω απορίες", της είπα, όταν της το επέστρεψα.
"Ναι. Γιατί υπάρχει το ΚΑΛΟ, υπάρχει και το κακό, κυρία Κατερίνα και τα ζωφράφησα..."
"Γιατί, κορίτσι μου; Γιατί; Γιατί, έδωσες τόση Τέχνη για το κακό; Γιατί τού δίνεις δύναμη; Τί σ' έκανε να ζωγραφίσεις, πάνω πάνω την πυραμίδα με το μάτι και από κάτω τον Χριστό; Τί; Ποιος σε μπέρδεψε; Τί δουλειά έχει ο Χριστός μας, μ' αυτό το μάτι;"

Έπαθα...
Μαύρα σκοτάδια οι ζωγραφιές της, γενικά.
Στεναχωρέθηκα πολύ. Δυο μέρες είχα να κοιμηθώ.
Δεν ξέρω πόσο αργά είναι, για να δουν την πραγματική αγάπη του Χριστού μας, τα νειάτα, δεν ξέρω που θα την διδαχτούν, έτσι όπως θα πρέπει, για να βοηθηθούν στην ζωή τους.

Μοναδική ελπίδα μου, η "εμπειρία".
Να τους δώσει ο Χριστός μας πολλά Σημάδια, μαζί με την Παναγιά και να τους φωτήσει το Άγιο Πνεύμα, τουλάχιστον, αν δεν Τον Πιστεύουν, να μην Τον προσβάλλουν, όπως δε θα πρόσβαλλαν τους γονείς τους.
Η μόνη λύση.

Δεν βλέπω πρόθεση σ' αυτό το μπερδεμένο που ζουν.
Αφέθηκαν και ρεύμα "μόδας" τα παρασύρει.
Υπνωτισμένα, σχεδόν όλα τα παιδιά.
Ρομποτάκια, μ' ένα κινητό στο χέρι, κι ένα ακουστικό στ' αυτί, δεν μπορούν να ξεφύγουν  "του κακού ελέγχου" της ζωής τους, κι αυτό, μόνο και μόνο, για την άμεση επικοινωνία με τους φίλους τους.
Το "παιχνίδι" ήταν καλά στρωμένο, ότι και να πω εγώ, περισσεύει.
Πιστεύω, πράγματι, μόνο ο ΚΑΛΟΣ Θεός μπορεί να μάς σώσει, οπότε, θα αποδειχθεί και η Ύπαρξή Του, χωρίς πολλές δικές μας κουβέντες.

Και ΚΑΛΟΣ, σίγουρα, δε σημαίνει και καλοπέραση, για να μην μπερδεύονται τα νειάτα.
Οι μεγάλοι ξέρουν το ΚΑΛΟ και το ΚΑΚΟ, άσχετα αν μπερδεύτηκαν κι αυτοί, από μη εμπειρία, φόβο, δειλία ή τάχα, αγάπη για τα παιδιά τους και το μέλλον τους.
Τά 'παμε κι εμείς, τα 'παν κι άλλοι, το ψάρι βρωμάει απ' το κεφάλι, δυστυχώς, ουδείς αλάνθαστος.
Μόνο που, όσα ψάρια κι αν βρωμίσουν, δε σημαίνει πως δεν τα ξεκαθαρίζει η θάλασσα, βγάζοντάς τα στην στεριά και ότι βρωμίζει και η ίδια!

Αυτά και:
Κρατάω μόνο μια φωτογραφία λευκής σελίδας του μπλογκ του ταλαντούχου κοριτσιού, ευχόμενη το ΚΑΛΟ, να την εμπνεύσει σε Ανώτερες ζωγραφικές και γράφω και μια ανάμνηση, άλλη που δεν καταγράφηκε στην ώρα της:

Ήμουνα στο προαύλιο μιας Εκκλησίας και φωτογράφιζα.
Δυο αγόρια κάπνιζαν, κι έδειχναν να κρύβονται απ' την παρουσία μου, ειδικά για το τσιγάρο.

"Παιδιά, μην ανησυχείτε! Δεν φωτογραφίζω εσάς, ψηλά, πιάνω."

Μετά, αλληλο-πλησιαστήκαμε.

"Μη το μάθετε το ρημάδι, θα σιχαθείτε τον εαυτό σας, όπως κι εγώ. " τους είπα.
"Μέχρι εδώ φτάνετε ή μπαίνετε και μέσα στην Εκκλησιά;" το έφερε η συζήτηση.
"Πιστεύουμε πολύ, αλλά, δεν το δείχνουμε", είπαν τα παιδιά, "γιατί άλλα παιδιά μάς κοροϊδεύουν".

Εκεί, αναθάρρησα.
Υπάρχει ελπίδα.

Τα συμβούλεψα κι εγώ, εφόσον όλοι τελικά, είμαστε "δάσκαλοι", με τον τρόπο μας.

"Μ' ευχαρίστησαν", τα παιδιά, δυο ξένα, μα και τόσο "δικά" μου παιδιά!
Γιατί, αν δεν νοιάζεσαι για όλα τα παιδιά του κόσμου, σίγουρα, δεν αγαπάς και τα δικά σου τα παιδιά, και δεν είσαι γονιός, αλλά πολλαπλασιαστής, απλός.

Να τα φωτίζει ο Θεός, όλα τα παιδιά, να προχωρούν ΕΛΕΥΘΕΡΑ στον δρόμο της ζωής τους, χωρίς να ντρέπονται για ότι πιστεύουν ή ότι αγαπούν, αρκεί μέσα τους, να τα έχουν ξεκαθαρισμένα.

Η μέρα είναι μέρα και η νύχτα, νύχτα.
Ο Ήλιος λάμπει τη μέρα και το φεγγάρι τη νύχτα.
Το λευκό είναι λευκό και το μαύρο, μαύρο.
Απλά τα πράγματα.

Μπορεί να σ' αρέσουν όλα, μαζί με τα αντίθετά τους, να τα ζεις, να τα ζωγραφίζεις, (κ.λ.π.) δε σημαίνει όμως, πως καθένα έχει την θέση που του καθορίζεις εσύ.
Ευτυχώς για τον Κόσμο μας, κάποιες "θέσεις" είναι σταθερές, όσο κι αν προσπαθούν οι κακοί καιροί μας, να τις αλλάξουν!
Αυτά! κι όχι, δεν έκλεισα ακόμα!