Δευτέρα 1 Φεβρουαρίου 2016

Ημερολόγιο 29 Γενάρη 2016

Ημερολόγιο 29 Γενάρη 2016


1 Φλεβάρη 2016 και ήρθε η ώρα, να περιγράψω μέρος, της Ανώτερης Μέρας, 29 Γενάρη του 2016-02-16

…Άργησα. Ότι προλάβαινα, θα ήταν για ΚΑΛΟ. Με το ζόρι, δεν γίνεται τίποτα και το ξέρω πολύ καλά, προ «έτη πολλά»…

Στην Ανάληψη Βόλου, λίγο βιαστικά.

Κι ύστερα, ένας μετανάστης, έσερνε σαν Άλογο, ένα καρότσι με γαρδένιες!
«Πω, πω! Πόσο τις έχεις, παληκάρι;»
«Ένα ευρώ…»
«Μόνο; Τόσο πολύ ξέπεσαν οι γαρδένιες… και δεν το είχα καταλάβει;»
Η δεύτερη ερώτηση ήταν νοερή.
«Να δω τα ψιλά μου… Μακάρι να μπορούσα να σού τις πάρω όλες, μα, λάθος στιγμή. Μία χρειάζομαι και ξέρω ΚΑΛΑ, που την πάω. Σακούλα;»
«Δεν πειράζει, έχω και χεράκια…», είπα και την κράταγα και περπατούσα, σαν (; Ή είμαι;) χωριάτα!

Κοίταζα και την μεγάλη τσάντα, που μού χάρισε η αγαπημένη μου κορούλα! «Ναι! Μεγάλη και μαύρη, την θέλω! Να τα χωράει όλα μέσα!» τής είχα παραγγείλει… να "πει" στον Άϊ - Βασίλη.
…Ναι, δεν ήταν μεγάλη η γαρδενούλα μου, χωρούσε… Ούτε ένα κεράκι, δεν κάνει, πια, ένα ευρώ! Αλίμονο!...

…Ωστόσο, η Αστική αργούσε, να μη με μαλώσει ο οδηγός, να μην γίνω και ρεζίλι… προλαβαίνω ν’  αγοράσω κάτι, να ζητήσω και μια σακούλα…

*
Χρόνια τον έβλεπα Αυτόν τον τρούλο! Μα, γιατί, δεν μού φαίνεται γνωστός; Νιώθω, σαν να μην έχω πάει ποτέ μου, Εκεί! Δεν μπορεί να είναι τα μάτια μου… Δεν μπορεί να με γελάει, κάθε φορά… αυτή η ψευδαίσθηση. Ο τρούλος Αυτός, Υπάρχει!

…Στο κατέβα, λοιπόν, μέσα στην Αστική, είδα μια κυρία, να κάνει τον Σταυρό της. Τότε, ρώτησα και έμαθα…

Στο γύρνα, με την γαρδένια, λοιπόν, μία κυρία, δύο οι κυρίες, κι ένας κύριος, μπορεί και περισσότεροι (είχε, βλέπεις, ωρίμους αυτή η φορτωσιά της Αστικής, δεν μετρούσα), ήξεραν Αυτή την Εκκλησιά και το καμπαναριό (που εγώ, έγραψα τρούλο… δεν το διορθώνω, με τίποτα… ), διαφωνούσαν μόνο, σε ποια Στάση να κατέβω, ούτως – ώστε, να μην περπατήσω πολύ!
Κέρδισε ο άντρας. «Σ’ εκείνη θα κατέβεις και θα τραβήξεις, ίσσσσσσια και θα την βρεις, δεξιά!»

…Ποιο ίσια, δεν γινόταν!

Περιγραφή συναισθημάτων, δεν θα κάνω…
Αν καταφέρω και ξεγελάσω τον μπλόγγερ και ανεβάσω φωτογραφίες, κάν’ τε εσείς, την δική σας «μετάφραση».

…Κι ύστερα, να λοιπόν, που ενώ μένω, απ’ το 1980 στον Βόλο, ΝΑ, που στις 29 Γενάρη του 2016, αξιώθηκα να μάθω και να δω, απ’ έξω, τον ΙΕΡΟ ΝΑΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ ΤΟΥ ΑΙΤΩΛΟΥ και ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΑΡΤΕΜΙΟΥ! Για «Δεληγεώργιο» είχα ακούσει, μα…για τον Άγιο Κοσμά, όχι!

ΔΕΝ ΞΑΝΑΓΙΝΕ!!!

Αντί, να είναι γεμάτο πανό, το προαύλιο, με ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΣΜΑ, είχε όλη η γειτονιά, λες και... παράξενο... ντεκορατζή! 
Είχα κι ένα ταλεντάκι διακόσμησης, αλλά... ΑΛΛΑ ΛΑ!

***

…Και, και μετά και ΎΣΤΕΡΑ, ΜΟΝΟ ΣΤΑ ΣΤΗΜΕΝΑ παιχνίδια ποδοσφαίρου, γίνονται αυτά!

Δίπλα, κοντά, ανάσες κοντά, ένα τερατόμορφο κόκκινο σχολειό, γεμάτο παιδιά!
Το είχα ματαδεί  από μακριά, αλλά…ακούγοντας τόσα «τιτιβίσματα» παιδιών, εκείνο το ύψος και το μαυρό-κόκκινο… με σκιάξανε, λιγάκι…

Γωνία Χείρωνος και Ρήγα Φεραίου, βρέθηκε το κυκλάμινο… του βουνού, γιατί, αν τότε ήξερα… (Ήξερα. Εντάξει, αν το σκεφτόμουνα περισσότερο, και αν ήξερα πως θα μού μείνει παρατσούκλι, θα το είχα φροντίσει και καλύτερα, και εγκαίρως…) πως το μόνο βουνό, δεν είναι το ΠΗΛΙΟ, θα διευκρίνιζα… «κυκλάμινο Πηλίου»… αλλά… τότε, στους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς, τραγουδάκια ακούγαμε, και τότε, όπως τώρα στο Φέις!

…Και τότε, νωρίτερα, στον Άγιο Κοσμά, έλειπε μια γαρδένια! Εξ’ αριστερών! Είχε και χαλάκι… Δυο κυκλάμινα, μία γαρδένια, έλειπε η δική μου! Με περίμενε, ΜΕΓΑΛΗ η ΧΑΡΗ ΤΟΥ!

…Κι ύστερα, εκεί που φωτογράφιζα, που τα γκράφιτι μού μιλούσαν, λες και τα είχε γράψει ΑΝΩΤΕΡΗ ΧΕΙΡ, για να τα ΔΩ, κι εγώ, την συγκεκριμένη μέρα και στιγμή! (το εγώ – της Κατερίνας…), στεναχωρέθηκα που είδα τα δέντρα της Στάσης, ξερά…
«Μα, δεν είναι ξερά! Σπόρια, είναι αυτά! Δεν είναι φύλλα!» μού είπε ένας κύριος… που παρ’όλες τις γνώσεις του, είχε σκυμμένο κεφάλι.
«Ψηλά, το κεφάλι!» του είπα. «Μην στεναχωριέστε για ΤΙΠΟΤΑ! Το μάθημα που μού κάνατε σήμερα και η χαρά που μού δώσατε, ενισχύει την σιγουριά μου! Να είστε καλά! Να είστε ΚΑΛΑ! Μόνο… που το μπόι μου (με τα στρωτά…) δεν φτάνει, να κόψω ένα, να το πάρω μαζί μου…»

…Κι εκείνος, έκοψε ένα κλωναράκι και μού το έδωσε.
Κι Ύστερα, φωτογράφησα τον «κοιμισμένο καρπό», στην διαδρομή μου…
Σ’ ΑΥΤΗ, την ΑΓΙΑ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΟΥ, με την ΑΣΤΙΚΗ, που λίγοι άξιοι μπορούν να καταλάβουν…

Κι ύστερα, δεν έχει άλλα.
Αυτά είναι ΜΟΝΟ, όσα δικαιούται να έχει ο μπλόγγερ και ο κακός, ψυχρός και ανάποδος, «αέρας» του ίντερνετ, που με την τάχα – «βοήθειά» του, μας έχει κάνει τερατάκια…

…Τόσα σπόρια στο τσιμέντο, πήρα κι εγώ, τρεία, είναι ΣΙΓΟΥΡΟ, πως κάποια, θα ΦΥΤΡΩΣΟΥΝ!

Υπογραφή
Κατερίνα – Κυκλαμίνα, Ζαγοριανή και Πηλιορείτισσα, βέρα για βέρα!
Κανενός αντίγραφο, με «όσες», «γνώσεις» και “με ελάχιστα”… και «αγγαρείας», like !
Κανένα πρόβλημα, όντως, ΚΑΝΕΝΑ!

Ω! Ακούω και τον Σκουπιδιάρη, σήμερα! Πολύ μούγκρισμα!
Ή ήταν κόρνα από καϊκι;
Θα σε «γελάσω»!
Πρώτη μου φορά και αυτό!
Ώρα;
6 και 48, λέει τώρα. Τρίτη και 1 Φλεβάρη. 2016
ΚΑΛΗΝ ΜΑΣ ΗΜΕΡΑ!

Υγ. Μ' άρεσαν πολύ, κάποτε τα χρώματα: Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, μπλε, θαλασσί.

Μ' έσκιαξε το Κόκκινο στα φανάρια, πριν χρόνια, από ένα Μεγάλο και τότε, θαύμα, που ζω, οπότε, πρόσεχα χρόνια τα παράγωγά του, μαζί και το μπορντώ που φορούσε η Παναγία η Γοργοϋπήκουος.

Πορτοκαλί= ΣΟΣ
Κόκκινο= Κίνδυνος
Μπορντώ: Πόνος. αίμα και δάκρυ.

Αγαπούσα πολύ και τα θαλασσί - μπλε.
Τώρα... "κάτι" μού ξυνίζει...

Κόκκινα προσκυνητάρια στον δρόμο, Κόκκινα χαλιά στα μαγαζιά, γέμισαν βελούδα βυσσινί οι Εκκλησιές, θαλασσί - μπλε λαμπάκια, μπλε ουρανοί στις Γιορτές ο Βόλος, βρε, μπας και μάς παίζουν με τα χρώματα, και δεν παίρνουμε χαμπάρι;

Πρόλαβε, άραγε, να το σκεφτεί, κανείς; 

Όλα αυτά, είναι συμπτώσεις;

Αν γίνεται για χρήμα, κανένα πρόβλημα, μα, αν είναι αλλιώς;

Από Βόλο ξεκίνησε ο σατανισμός, είχε πει ο Δημητροκάλης...

Τώρα;

Ως πού, έχει φτάσει;

Τροφή για σκέψη, δίνω.

Μου προέκυψε...
Πείτε ότι λολάθηκα, μα έχετε και το νου σας... 

Υγ. Κάποια λογάκια έχει κι .ΕΚΕΙhttp://kyklaminovounou2016.blogspot.gr/2016/02/2016.html

Υγ. Κι όλο το "ΧΡΩΜΑΤΟΛΟΓΙΟ" της 29 Γενάρη 2016, με ΑΝΩΤΕΡΑ και κατώτερα, ΕΔΩ! 

1 σχόλιο:

  1. Αναγκαίο:
    Την επόμενη φορά... που "δήθεν τυχαία", ακούσω μαρσαρίσματα ή δω σβούρες και προβολάκια... στην γειτονιά μου, την έκατσες, κύριος!
    Επειδή, όταν εσύ και η παρέα σου, πηγαίνατε... εγώ, είχα γυρίσει.
    Άντε, κι είναι κρίμα.
    Παραπέρα...
    Όσο ζω και ξενυχτώ, δεν σε παίρνει.
    Άσχετο με το θέμα, αλλά, ποτέ δεν ξέρεις!
    Ξέρω πάντως, πως με διαβάζουν ... και θα το πάρουν το μήνυμα.
    Συγγνώμη, σε όσους δεν καταλαβαίνουν.
    Ενημέρωσα ήδη, όπου έπρεπε.
    Καλό μας βράδυ!

    ΑπάντησηΔιαγραφή