Γύρνα 29 Γενάρη 2016

...Κι ανέβηκα στο λεωφορείο.
Δεν είχα εισιτήριο και περιμένοντας τα ρέστα, μού τράβηξε την προσοχή, μια Παναγίτσα που έφεγγε, μέσα στην μέρα και στο λεωφορείο!

"Ω! Τί ελπίδα! Πιο ψηλά! Πιο ψηλά, όμως!"
"Έτσι που μάς έχουν καταντήσει, δεν είναι για πιο ψηλά. Έχω κι άλλο, εδώ και μού έδειξε, ο οδηγός.

...Κι ο πυροσβεστήρας, δίπλα...

Κίτρινο Ταχυδρομικό κουτί, χρόνια έψαχνα, αυτό, δεν το είχα δει! Έτρεχα στο Ταχυδρομείο!

 ...Κι ύστερα, αφού είδα θετικό τον οδηγό, τον πλησίασα και τον ρώτησα:
"Γιατί στο καντράν, δεν γράφει την ώρα ή την Στάση;"
"Χάλασε και τί να πρωτοφτιάξουμε;..."
"Κάποτε είχατε και φωνή που έλεγε: Η επόμενη Στάση, λέγεται Τάδε."
"Είχαμε..."

Μετά, τον πλησίασα πιο κοντά.
"Και δεν μού λέτε: Αφού είναι χαλασμένο, γιατί δεν το κλείνετε;"
"Κλειστό το έχω. Εσύ, πώς το "είδες";
"Εγώ "βλέπω" και τα κλειστά. Τα πέτυχα σήμερα και κατεβαίνοντας και ανεβαίνοντας. Μάς τα περνάνε καλά, τα μηνύματα..."
"Κατάλαβα...Είμαστε τελείως, χαμένοι, δηλαδή;"

Μετά, χτύπησε τηλέφωνο, φόρεσε τ' ακουστικό στο δεξί τ' αυτί, φόρεσε και τα μαύρα γυαλιά και τέλος ο διάλογος!
Μετά, κατέβηκα.
"Πολύ χαμένοι, " θα του απαντούσα.

ΆΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΚΑΙ ΣΑΝ, ΝΑ ΑΝΕΜΙΖΕ... ΘΑΛΑΣΣΙΑ ΚΟΡΔΈΛΑ!

ΟΤΑΝ ΤΑ ΣΠΟΡΙΑ ΣΥΝΑΝΤΗΣΑΝ ΤΟΝ ΒΑΡΝΑΛΗ...