Κι άμα νομίζεις ότι τό 'χεις...

στο παίρνουν, χωρίς να το καταλάβεις,
αλλά στο δίνουν, σε δόση μεγάλη, τόση
που σε πλημμυρίζουν παιδικές αναμνήσεις και φέρνεις στροφές, χωρίς να πιείς, σ' ένα τρικούβερτο πάρτυ, κάπου εκεί, κοντά στην Βίγλα, στα σπίτια φάντασμα που πήρε το ποτάμι, κοντά στο ένα μέτρο χιόνι κι ένα σωσρό τρελόπαιδα, να χορεύουν μέσα στη νύχτα, με μια αλυσίδα χεριών, τόσο μεγάλη, που η αρχή της ήταν μέσα στο παλιό σπίτι και η ουρά της, έφτανε μέσα στην άσφαλτο, πάνω στο χιόνι, κι ας τ' ακούς τώρα στο μπαλκόνι, σαράντα χρόνια μετά, Χορεύει το μυαλό σου, θες, δε θες!

Μη μού μιλάτε...

Μη μου μιλάτε - Πάνος Γαβαλάς Ρία Κούρτη 

Νόμιζα.
Γιος άκουγε:

Imam Baildi Live @ Sziget 2015

 

Εκεί που ενώνονται οι αναμνήσεις, έστω και λίγο, αυτό το λένε: φυσιολογική συνέχεια ζωής! 

ώρα 2:06

***

2:55

 

Μπορεί ακόμα, μπορεί...

"Ευτυχώς που οι νέοι τραγουδιστές λένε και παλιά τραγούδια και τα μαθαίνετε κι εσείς!" είπα.

"Μπα... εγώ τα ξέρω", είπε.

"Τα θυμάσαι από ακούσματα, τόσα χρόνια... σπίτι μας;" τόλμησε να τσακίσει η γλώσσα με λόγια.

"Ναι..." κουνώντας το κεφάλι, κι έφυγε, αφήνοντας την μουσική και την κουζίνα σε μένα, να γίνω αφεντικό της, ξανά.

Καλό μας απόγευμα.

 

Κι είχα μείνει στο 16 και 33 της υπομονής:

Πώς να το φέρεις πιο σιμά που πάει το ρέμα ήρεμα...