Πού χρωστά; Εκεί θα πα.

Τετάρτη, της Αγίας Αικατερίνης.
Κοιμάται ελαφρά. Λαγοκοιμάται, απ' το λαγός.
Ένα "νταν" της ξύπνησε τον εγκέφαλο.
Η λογική ξεκούραστη, "το ρολόι του Αγίου Νεκταρίου, είναι", είπε, κι άρχισε να μετρά.
Οκτώ τα "νταν", κι ήταν οκτώ το πρωί, όταν τα μάτια άνοιξαν διάπλατα στο λιγοστό φως του δωματίου, που έφερνε ο ήλιος της ημέρας.
Τα πόδια στηθήκαν όρθια, λίγες οι ώρες ύπνου, μα σήμερα τα έννοιωσε να πατούν γερά, μόνο που δεν ήξερε που θα την πάνε.
Καφές, για να "περπατήσει" καλά και το μυαλό, σ' ένα ταλαιπωρημένο κορμί, επιβάλλεται.
Ο υπολογιστής άνοιξε μηχανικά, είναι η επιτραπέζια εφημερίδα.
Γνωστά τα νέα, προβλέψιμα, ανήχυχα και μπερδεμένα, όμως, βατά.
Γρήγορο το ξεφύλλισμα, δεν υπήρχαν στάσεις, σαν άλλες μέρες, να την προκαλέσουν να "κλέψει", να κρατήσει, να ανακοινώσει.
Οι καμπάνες απ' όλες τις κοντινές εκκλησιές, χτύπησαν, ξαναχτύπησαν, ήξερε πως γιορτάζει, γιορτάζουν πολλές Κατερίνες, μα αυτή σήμερα γιορτάζει αλλιώτικα...
Έχει προσευχηθεί πολύ, άσχετοι οι χώροι και οι τόποι των προσευχών της, μα σήμερα θέλει να ευχαριστήσει...
Το "πού" δεν ξέρει...
Τ' αφήνει στην μέρα της.
Εκείνη ξέρει καλύτερα που θα την οδηγήσει.
Έχει εμπιστοσύνη, έτσι ξεκινάει κάθε μέρα την ζωή της, πόσο μάλλον σήμερα.
Σήμερα που όλα γύρω δείχνουν σκυθρωπά, κι αυτή όμως νιώθει πως ήρθε η Ανάσταση, η δική της άνοιξη, ναι, μέσ' την καρδιά του χειμώνα.
Ναι, να ντυθεί ζεστά και σεμνά.
Έχει επαφή με το περιβάλλον.
Παντού Θεός, όπου την βγάλει.
Έχει, δεν έχει Αγιογραφίες, θά 'ναι σίγουρα εκκλησιά!
Ώρα 9:18
Πού χρωστά;
Εκεί θα πα.