****
Εκείνη την ώρα είχα κατέβει στον κήπο, να μαζέψω λουλούδια. Ακουγόταν ένας θόρυβος, παράξενος.
Χτυπήματα, αλλά κουφά. Δεν καταλάβαινα, ακριβώς.
Παραξενεύτηκα.
Ανέβηκα, ξανακατέβηκα για δουλειές μου, άκουσα τον μικρό να χτυπάει την μπάλα του, στον πεζόδρομο.
"Εσύ έπαιζες, αγόρι μου, νωρίτερα, μέσα;"
"Όχι, δεν παίζω με την μπάλα, μέσα... Κυρία Κατερίνα, μήπως έχετε καλαμάκια; Τα θέλω για το σχολείο."
Έχω, αγόρι μου, θα σου δώσω.
Σεισμός, κοντά μας...
Σα να άργησε...
Δεν έχουν τελειωμό τα προβλήματα, δεν έχουν.
Τον Σταυρό μας κι ο Θεός, Βοηθός!
Είναι τόσο αδύναμος, τελικά, ο άνθρωπος!
17/11/15
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου